Kort gevoel van déjà vu, opgewekt door de ochtendnevel.

Zomervakantie. Duitsland, ons vaste vakantiepark. De dag die zich voor me uitstrekt. De vogels die zich in onze tuin laten zien, zonder dat ik eropuit hoef met mijn verrekijker – wat ik later die dag tóch ga doen, om dan lang niet zoveel vogels te spotten als ’s ochtends.

Verse witte kaiserbroodjes, die m’n moeder bij het buurtwinkeltje heeft gehaald, bij de vriendelijke man met het litteken op zijn gezicht. Ik liep soms mee en herinner me dat ik mijn moeder op de terugweg naar ons huisje een keer vroeg hoe het kon dat de Duitsers nu zo aardig voor ons waren. En waarom we niet meer boos waren.

Pas eind van de middag zal ik terugkeren van mijn wandeling door de naaldbossen (met kaart en kompas). Dan gaan we barbecueën, of is er een kampvuur waar mijn broertje deeg op een schoongemaakte stok prikt en boven een vuurtje houdt. Mijn moeder ernaast, zoals altijd.

Beste kookboeken- en receptenschrijvers, een paar dingen waar ik telkens tegenaan loop:

‘Laat het deeg rijzen op een warme plek’: hóé warm? Dekbedwarm? Voorverwarmde-ovenwarm?

Sojasaus: wélke van de 237 soorten die bij de toko te koop zijn? Zoute, zoete, light, dark…?

‘Dompel onder in ijswater’: ijswater?? Mag het ook gewoon koud water zijn?

Olijfolie: mag je nou wel of niet roerbakken en roosteren in extra vierge olijfolie? Die Naakte Chef doet niet anders.

Avocado’s: goed, die pit eruit met een mes, maar hoe krijg je die pit vervolgens van dat mes??

Vogels lijken zich soms wel te wíllen laten zien – een zingende rietgors én een blauwborstje boven in dezelfde rietkraag, bijvoorbeeld. Hoefde ik mijn verrekijker niet eens voor mee te nemen.

Zaterdag zag ik een clubje staartmeesjes kwetterend van de ene naar de andere tak vliegen, in het Hertenkamp, en iets verderop zat een roodborstje vanaf een lage tak zo lang naar me te kijken dat het de vraag was wie nou wie bekeek; pas toen ik verder liep begon hij weer te zingen. Doorgaan met het lezen van “Vogels in Ypenburg”

Klein dorpje, iets hoger gelegen parkeerterrein naast een kerk, ik ben er met een vriend van vroeger. Staat me niet meer bij of we die kerk ook bínnen zijn geweest.

We zijn met de auto. Ik achter het stuur en ik kom verdomme maar niet weg uit dat dorpje. De straatjes zijn te nauw en ik moet constant in mijn spiegels kijken of ik niets raak. Ik begin te godverren en ben me er heel erg van bewust dat ik de klemtoon op de laatste o zet: ‘Godverredómme!’ Ik zeg dit zó vaak dat mijn vriend geërgerd uitstapt. Doorgaan met het lezen van “Godverredómme”