Baan

Uitgelicht ~ Rob ~ Plaats een reactie

Nét begonnen en alweer half om

Met alle deadlines, klussen

mails daartussen

lijken dagen veel te snel te gaan


Zat ik maar in een andere baan

Eentje die wat trager draaide rond de zon


Literatuur

~ Rob ~ Plaats een reactie


Plots begreep ik waarom ik, ondanks dat ik al bijna tien jaar in de boekenwereld zit, nog nooit het woord ‘literatuur’ of ‘literair’ heb kunnen gebruiken zónder dat de zin begon te haperen. Want wat is dat nou helemaal, literatuur?

Komt-ie: níémand weet het, maar die halo van vaagheid is nodig om ‘literair experts’ – literatoren* – van bestaansrecht te voorzien. Immers, als die vaagheid er niet zou zijn, zouden er ook geen experts nodig zijn. Of beter gezegd: zouden de experts zich wellicht ontheemd voelen in hun ‘rol’ waarin ze bepalen wat al dan niet tot de literatuur behoort.

En in alle bescheidenheid, het spreekt vast boekdelen dat je geen literator hoeft te zijn om mijn werk te beoefenen: schrijvers helpen met het publiceren van zo leeswaardig mogelijke verhalen.

Maar wat is dan ‘leeswaardig’? Dat is uiteindelijk toch écht aan de lezer.

* Eerste keer dat ik dit woord gebruik.

Plaaggeesten

~ Rob ~ 1 reactie

Bij plaaggeesten denk ik allang niet meer aan Bassie & Adriaan, waarin de Plaaggeest ­– zonder tekst, immer lachend met plastic bolle wangen ­– werd gespeeld door diezelfde acteur die Hugo speelde in De Poppenkraam. Want vlak voor de wereld op slot ging, werd ik voor de zoveelste keer geplaagd terwijl ik nét een leuke vrouw leerde kennen.

Ik was in Lviv, Oekraïne, waar ik op een doordeweekse avond op pad ging met Sally Rooney in m’n kontzak. Aan een pleintje met in het midden een kastanjeboom vol peertjes vond ik een vrijwel lege kroeg met achter de bar een schoolbord waarop alle bieren stonden gekrijt. Terwijl ik het bord bestudeerde (zoekend naar een porter of stout tussen alle IPA’s), merkte ik dat de jongedame op de kruk naast me naar me keek.

‘Hi.’

‘Hi.’

Doorgaan met het lezen van “Plaaggeesten”