Vijf jaar T&T – ‘oeuvre’ is een kwantitatief begrip, toch?
Reminder aan mezelf: altijd, áltijd mijn touchpad uitschakelen tijdens het redigeren, want hoeveel ik ook met de gevoeligheid ervan pruts, mijn muispointer (‘wijzer’ klinkt haast sarcastisch!) weet altijd zijn weg naar dat kruisje rechts bovenin te vinden, waardoor ik me rotschrik als ineens de melding ‘Wilt u de wijzigingen in <manuscript> opslaan?’ verschijnt en ik áltijd twijfel voor ik op ‘Annuleren’ klik, omdat dit op een of andere manier klinkt of ik al mijn wijzigingen kwijtraak.
Zoals ik eerder schreef, ben ik thuis volledig offline. Ik heb ook geen smartphone, om de volgende reden.
Zit ik achter m’n laptop in een koffietentje of in de bieb, ben ik online en werk ik hooguit één uur straight. Daarna snak ik naar een digitale snack en kijk ik even of ik mail heb en hoe mijn laatste LinkedIn-update het doet. Als ik géén mail of reacties heb, ga ik weer verder – zeg een kwartier tot halfuurtje.
Als ik wél een mail of reactie heb, kan ik de verleiding maar heel moeilijk weerstaan daar niet direct op in te gaan. En als het een opdracht betreft, wil ik natuurlijk diréct reageren. Om vervolgens weer een kwartiertje verder te werken.
Tot ik uiteindelijk helemaal uit het verhaal ben dat ik aan het redigeren was, met kans dat ik bijvoorbeeld vertelvorm- of inhoudelijke fouten over het hoofd zie: een onterechte overgang van o.v.t. naar o.t.t., of een personage dat ineens anders heet.
Thuis kan ik dus niet tot online afleiding worden verleid (en stil ik mijn snacktrek met het schrijven van stukjes), maar zou ik een smartphone hebben…
Er zijn weinig albums die ik zó vaak gedraaid heb als Behaviour van de Pet Shop Boys. Doorgaan met het lezen van “Behaviour”
Mijn eerste redactieklus voor Lebowski, Antoinette Beumers Mijn vader is een vliegtuig, heeft de Hebban Debuutprijs gewonnen.
Heb je hem al gelezen?
Op zo’n volmaakte ochtend als deze
doe ik niets anders dan tikken, lezen
op koffie en pianoklanken, met weinig andere zorgen
dan ga ik vandaag sporten of morgen
Nogmaals: how’bout een café waar ik ’s avonds mijn laptop kan openklappen tussen andere laptoppers, zoals ik dat overdag in koffietentjes doe. Een café met een lange tafel en een paar luie stoelen en banken, à la Starbucks en de Coffee Company. Een café waar ik in m’n eentje naartoe kan om daar te lezen of nog wat te werken, zónder dat ik als excentriekeling word bekeken (zoals die paar keer dat ik mijn laptop mee naar de kroeg nam). Doorgaan met het lezen van “Boekencafé (2)”
Meneer Trump, verwart u uw angsten niet met faalangst?
Opmerkingen in de kantlijn van Word worden vaak onleesbaar door de rode kringelstreepjes eronder. Komt doordat Word hier Engels verwacht i.p.v. Nederlands. Met onderstaande ‘hack’ kun je dit oplossen. Doorgaan met het lezen van “Uitzetten spellingcontrole in Word-opmerkingen”
Perspectiefverruimende pillen.
Toen ik zojuist iemands blik ving terwijl het – weer eens – gebeurde, vroeg ik me ineens af hoe dat eruit moet zien als ik vlak voordat ik opsta om koffie te halen of naar de wc te gaan nog één keer die mail of LinkedIn-update controleer die ik zojuist heb verzonden, waarbij ik nog even, met waarschijnlijk een geconcentreerde frons, op één bil blijf rusten.
