Of zoals Koos van Zomeren schrijft in ‘Apologie’ (Alle Vogels, Arbeiderspers), waarin hij stelt dat hij zich op uilen zou beroepen als hij, namens God, het scheppingsverhaal moest verdedigen:
In tegenstelling tot de rest van de wereld beweegt een uil in stilte. Zo bewaart hij iets van vóór de schepping.
Momenteel maak ik de vertaling van een Janis Joplin-biografie persklaar, en omdat ik haar alleen van naam maar nog niet van muziek kende, kocht ik The Essential Janis Joplin, op cd.
Al voor hoofdstuk 4 van de biografie wordt duidelijk hoe de jonge Janis zocht naar een manier om erkend te worden en dat haar stem hierin een geschenk bleek. ‘Het was een overweldigende stem,’ zei een vriend. ‘Het had geen zin om met Janis mee te zingen als ze op die manier tekeerging.’
Het nummer dat tot nu toe de meeste indruk op me maakte is haar a capella gezongen ‘Mercedes Benz’. Vooral haar bijna verontschuldigende ‘That’s it’, aan het eind, waarop een kort giecheltje volgt.
’s Avonds, voor het slapen
laat ik gedichten mijn gedachten sussen
Amateurfotograaf, amateurschrijver, amateurvogelaar…
Interessant, wrang of grappig hoe ‘amateur’ zowel een motiverende als beledigende connotatie kan hebben.
Thomas Olde Heuvelt somt in AD Magazine Stephen Kings beste boeken op, maar vindt zijn Schone Slaapsters een miskleun die je beter kunt overslaan. Terwijl ik het juist een van de briljantste boeken ooit vind.
Ik wil maar zeggen: smaken verschillen meer dan genres.
Werken-en-reizen komt er bij mij op neer dat ik, zodra ik in het hostel of hotel heb ingecheckt, direct op zoek ga naar een koffiestek om te kunnen werken. Vaak heb ik al iets gevonden vóórdat ik mijn slaapplek heb bereikt en duik ik vast naar binnen om de sfeer en koffie te proeven. Maar veel belangrijker, om te kijken (1) of er service-at-the-bar is, zodat ik zélf kan bestellen, (2) of er voldoende stopcontacten zijn, (3) of er andere laptoppers zitten, en last but not least (4) of er banken of stoelen staan – aan een tafeltje kan ik eenvoudigweg niet werken. Het gaat me er dus vooral om dat ik ergens kan werken alsof ik een boek aan het lezen ben – wat ik feitelijk ook aan het doen ben, zij het met ‘track changes’. Doorgaan met het lezen van “Werken-en-reizen”
Tot mijn twintigste speelde ik elektronisch orgel, met name popsongs en jazz, en had ik les op de muziekschool in Delft. Een keer had ik een vervangende leraar die pop en jazz onder ‘lichte muziek’ schaarde. Hij gaf zelf vooral les in klassieke muziek, en doordat hij niet-klassieke muziek ‘lichte muziek’ noemde, leek hij indirect te zeggen dat alleen klassieke muziek ‘zware’ of ‘echte’ muziek was, of ‘muziek voor mensen die muziek serieus nemen’.
Daar moest ik ineens aan denken toen een recensent weer eens onderscheid maakte tussen ‘literatuur’ en ‘thrillers’.
(Hier lees je mijn mening daarover.)
Als een hoofdstuk, of in dit geval een column, met de volgende zin begint, weet je al direct dat je je die dag geen zorgen hoeft te maken over je Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid Leesvoer:
Typtyptyp zeggen ze, en soms vat ik dat op als een aansporing om aan het werk te gaan.
– ‘Mussen’, uit Koos van Zomerens Alle Vogels
Zat je aan te gapen
Of nou ja, gapen…
Zag ons in gedachten al samen slapen
Of nou ja, slapen…
Tot je plots mijn kant op keek
Het boek dat ik momenteel lees, een dystopische thriller, bood me nieuwe munitie om het belang van lezen aan te stippen. Doorgaan met het lezen van “Kunnen boeken de samenleving ontharden?”
