Nu ik work-and-travel ben ik, in tegenstelling tot thuis, vrijwel de hele dag online. Telkens ‘moet’ ik even kijken of ik mail heb en of mijn blog en LinkedIn-update al geliket zijn, telkens raak ik uit de flow van wat ik eigenlijk moet doen.
Op mijn vorige laptop werkte de wifi niet en had ik een wifi-usbstick nodig om online te gaan. Die liet ik dan, als ik op reis was, soms expres in het hostel of hotel zodat ik een paar uurtjes ongestoord – dus offline – kon werken, in een koffietentje. Mijn huidige laptop werkt helaas prima.
De enige plek waar ik nu offline ben, is in de trein: veel Oost-Europese treinen hebben (nog) geen wifi. Echter, zet mij achter een raam en ik begin te turen. Zoals gister, zes uur lang onafgebroken tussen Timisoara en Boedapest, terwijl het landschap niet eens echt denderend was, een beetje Hollands eigenlijk. Enkel de stationschefs in de kleine dorpjes waar mijn trein niet stopte, die statig en volledig geüniformeerd het perron op stapten om de voorbijrijdende trein te bekijken, bleven grappig om te zien; vooral die ene die bijna te laat was en zich half struikelend het perron op haastte. Maar ik drijf weer af.
Nu zit ik in een van de vele koffietentjes van Boedapest dit stukje te tikken in plaats van te werken. Eerder vanmorgen zat ik in een andere, maar daar werkten de stopcontacten niet en ik dacht dat ze die misschien met opzet hadden afgesloten om te voorkomen dat laptoppers zoals ik er de hele dag blijven zitten. In dít tentje werken ze prima. Net als de wifi, vanzelfsprekend.
PS. Ik heb geen smartphone, mocht je je dit afvragen.
