Geld, gezondheid en stilte. Toen ik het zonder moest doen, merkte ik pas hoe belangrijk ze zijn. Zij het in verschillende mate.
Geld was tót ik ging freelancen min of meer vanzelfsprekend. Tijdens mijn studie kreeg ik een volledige beurs en mijn IT-baan verdiende best leuk, waardoor ik altijd voldoende geld had en niet per se op elke euro (of gulden) hoefde te letten.
Tot ik freelance redacteur werd. De tarieven zijn laag en sommige van mijn opdrachtgevers betalen pas na wéken. De buffer die ik had slonk zienderogen, ook doordat ik niet direct vanaf het begin volop werk had en ik was bovendien niet gewend om zuinig aan te doen.
Inmiddels moet ik wel. Wat ik als voordeel zie, want zodra iets niet meer vanzelfsprekend is, ga je het pas echt waarderen.
Dat geldt natuurlijk des te meer voor gezondheid – merkte ik toen ik deze zomer door m’n rug ging. Lullig genoeg overkwam me dit de dag voor mijn rondreis door Kroatië, waardoor bijvoorbeeld het anker lichten van het bootje dat ik met wat reisgenoten had gehuurd een marteling was. Mijn rugpijn zou overgaan, dat wist ik, en het is ook overgegaan, maar iets niet meer kunnen wat tot dan toe vanzelfsprekend was (waaronder ik overigens niet het lichten van een anker versta; dat was mijn eerste keer, en toegegeven, ik had ook even moeten wachten met uitgooien tot de propeller – heet dat eigenlijk zo? – was gestopt met draaien) was voor mij een louterende ervaring.
Gezondheid is je grootste rijkdom, weet ik nu.
Met stilte op de tweede plaats. Elk geval míjn tweede plaats en élk geval boven geld, want ook zonder geld kan/kon ik genieten van het leven (al is het maar omdat niemand een blik bonen in tomatensaus opwarmt zoals ik dat kan).
Het belang van stilte was me al langer bekend, maar werd me pas goed duidelijk toen mijn nieuwe bovenburen wel erg veel aan het klussen waren. Intussen is het minder, maar bij elke bonk of tik ben ik bang dat er meer volgen. Toegegeven, dit is dus niet alleen de vrees voor daadwerkelijke herrie, maar tevens de vrees zélf die herrie veroorzaakt, in m’n kop.
De stilte van voorheen – thuis, overdag, ’s avonds – was ineens niet meer vanzelfsprekend, waardoor ik merkte hoeveel behoefte ik hieraan heb. Stilte helpt me niet alleen me te concentreren op m’n werk, maar heeft me tevens geholpen tot rust te komen na een veel te lange periode op de verkeerde (kantoor)stoel. Stilte hielp en helpt me om – vergeef me het Hapinez-cliché – dichter bij mezelf te komen. Om te achterhalen wat me drijft en remt.
Stilte is voor mij niet alleen het tegenovergestelde van herrie, maar eveneens van afleiding. Of om het poëtisch te stellen: de ziel is schichtig, en slechts in stilte dorst hij zich te tonen.
Dus ondanks dat ik dit stukje met drie woorden begon, weet ik zonder twijfel welke twee me het meest na aan het hart liggen.
