Restaurantrecensies, ik smúl ervan. Vooral als het matige recensies zijn van restaurants waarvan het buffet vér boven mijn budget ligt. Dan heb ik het voor alle duidelijkheid dus niet over de klanttevredenheidsscores die zelfs aan de loempiakraam op de hoek worden toegekend, maar over professionele recensies, zoals die in de zaterdagbijlage van de krant.

En als ik dan de foto zie naast het betreffende artikel – waarin bijvoorbeeld is te lezen dat de chef-kok uit zijn plaat ging en er spék zat in het vegetarische dessert – stel ik me graag de reactie van het restaurant voor toen de fotograaf zich meldde, daags na die ‘kritische klant’:

‘Foto?’

‘Ja, voor de recensie die aankomende zaterdag in de Volkskrant Magazine staat.’

Bij plaaggeesten denk ik allang niet meer aan Bassie & Adriaan, waarin de Plaaggeest ­– zonder tekst, immer lachend met plastic bolle wangen ­– werd gespeeld door diezelfde acteur die Hugo speelde in De Poppenkraam. Want vlak voor de wereld op slot ging, werd ik voor de zoveelste keer geplaagd terwijl ik nét een leuke vrouw leerde kennen.

Ik was in Lviv, Oekraïne, waar ik op een doordeweekse avond op pad ging met Sally Rooney in m’n kontzak. Aan een pleintje met in het midden een kastanjeboom vol peertjes vond ik een vrijwel lege kroeg met achter de bar een schoolbord waarop alle bieren stonden gekrijt. Terwijl ik het bord bestudeerde (zoekend naar een porter of stout tussen alle IPA’s), merkte ik dat de jongedame op de kruk naast me naar me keek.

‘Hi.’

‘Hi.’