20/7/18: Soms begin ik aan een nieuw stukje en blijk ik al eerder een versje geschreven te hebben dat de lading kort en bondig dekt. Zoals deze.
Zelfrechtvaardiging
doet alle andere vaardigheden verbleken
Worden we tegen de haren in gestreken
overschreeuwen we onze zelfgebreken
Moet álles wijken voor jij-en-jouw-verwijt
Schelden we in wezen onze schaamte kwijt
Ik droomde dat wij samen
waren aangespoeld op een zonovergoten strand
Niets meer aan
Alles vergaan
Behalve die volle fles met zonnebrand
Wat drijft een president (in dit geval ene G.B.) tot het voeren van een oorlog? Welk psychologisch mechanisme gaat er schuil achter discriminatie? Hoe komen mensen tot wan- en gruweldaden, en hoe weten ze deze te rechtvaardigen? En wat zijn de vijf meest waarschijnlijke scenario’s waarin de mensheid tot een einde komt?
Hoe meer ik me met zonnebrand insmeer
Hoe minder ik vooruitbrand met dit weer
Ik maak geregeld mee dat iemand iets gevats of grappigs zegt – althans, zo kijken ze er dan bij – waarna ik al knikkend en glimlachend probeer te begrijpen wat ze eigenlijk bedoelen, en of er sarcasme in het spel is, en of ik mijn eigen onzekerheid misschien terugzie in zijn of haar blik waaruit zou kunnen blijken dat ze ook maar een cliché opdissen. Doorgaan met het lezen van “Knikken in het belang van spontaniteit”
Aan mijn vakantie heb ik een magische gave overgehouden: ik kan nu tijd maken!
En dat is nog niet alles: ik kan het ook voor jou.
19/7/18: Helaas, het bleek een tijdelijke gave.
Lijkt me dat reisschrijfster Iris Hannema via haar stuk in de Sir Edmund van 16 juni – ‘Blijvend is de geruststelling van het opstijgen vanaf een startbaan. Gisterochtend […] verliet ik Nederland weer in opwaartse beweging en daarmee bevrijdde ik me op een van de makkelijkst mogelijke manieren van alle sociale verplichtingen’ – een twééde manier heeft gevonden om zich van haar sociale verplichtingen te bevrijden.
Derde gemiste oproep van een onbekend nummer binnen een week, en geen bericht achtergelaten. Waarschijnlijk een callcenter, maar stiekem hoop ik dat jij het was. Doorgaan met het lezen van “Ik heb je gemist”
Dáár heb je de bron van al het strijden
We willen ons meten en wegen
om zodoende onze grenzen te weten
Waarna we ons, van ons eigen bewust
van de ander voelen gescheiden
Mijn verlangen naar een relatie duurt ongeveer tot aan het ontbijt. Daarna vind ik het heerlijk dat ik op een dag als vandaag – het is weekend – niets ‘leuks’ hoef te ‘gaan doen’. Doorgaan met het lezen van “Verlangen naar een relatie”
Niet zozeer het zwarte schaap, maar dat schaap dat hooguit twee biertjes gesprekstof heeft, dat eigenlijk liever luistert (wat hij soms wel víér biertjes volhoudt) maar zich het allerliefst terugtrekt in zijn stille stalletje, en dat zich regelmatig, bijvoorbeeld als hij in een koffietentje achter zijn laptop zit, afvraagt waar al die andere schapen toch de hele dag over blaten.
Terwijl ik op mijn bank zit en de zon schuin naar binnen schijnt, kan ik me ineens heel levendig die gemengde geur voor de geest halen van sigarenrook plus het opgewarmde interieur van de Golf van mijn vader, waarin we vroeger naar het Hochwald-vakantiepark, in Duitsland, reden.
Het autoraampje naast mijn vader staat op een kier, om de rook te laten ontsnappen en voor wat koelte. Ik zit naast hem, mijn moeder en broertje zitten op de achterbank; mijn moeder is de enige die af en toe wat zegt. Ik draai tapes: Synthesizer Greatest, Phil Collins, een kleine dertig minuten tot de andere kant.
