Ruim een jaar nadat ik dit stukje schreef, over mijn droom waarin ik een kathedraal binnenloop en daar ontroerd raak door de muziek, maakte ik iets dergelijks mee in het echt.

In een klein dorpje op een klein eilandje aan de Kroatische kust klonken klassieke pianoklanken uit een klein kerkje (talk about ‘alliteratie-artillerie’, maar goed). Ik liep naar binnen, zag dat alle bankjes vol zaten en vond een plekje bij de muur waar ik niemands zicht belemmerde. Na wat Chopin en List gaf de pianist nog een toegift: een schitterde interpretatie van een van mijn favoriete Dave Brubeck-nummers, ‘Take five’.

De passage uit Stephen Kings ‘Als het bloedt’ die mij het meest is bijgebleven, is die waarin een van de personages – Jerome – het kwaad beschrijft.

‘Volgens mij is het een vogel,’ zegt Jerome. ‘Een grote vogel, vaal en kil grijs. Hij vliegt overal en nergens. Hij is Brady Hartsfields hoofd binnengevlogen. En het hoofd van die gast die in Las Vegas al die mensen heeft doodgeschoten. Eric Harris en Dylan Klebold, daar is de vogel ook langs geweest. Hitler. Pol Pot. Hij vliegt hun hoofden in en wanneer het bloedige karwei is geklaard, vliegt hij weer weg. Die vogel zou ik willen vangen.’ Hij balt zijn vuisten en kijkt haar aan en ja, het zijn tranen. ‘Ik zou hem willen vangen en zijn smerige nek willen omdraaien.’

Drumcomputer besteld voor mijn neefje en (nu ik éíndelijk uit het rood ben, voorlopig tenminste) ook iets leuks voor mezelf: een synthesizer, vierstemmig, analoog, met héél veel knoppen om eindeloos mee te tunen en filteren. Wie weet krijg ik zelfs weer inspiratie voor muziek. Doorgaan met het lezen van “Dus ik weer aan de knoppen”

Openbare kunst: op mij komt het vaak over als een carnavalsstoet die voor een rood stoplicht staat.

Zoals dit, bij mij om de hoek. Doorgaan met het lezen van “Openbare kunst”