Misselijkmakend en benauwd
zo weinig als je werd vertrouwd
In plaats van opbloeien en ontluiken
moest je in gedachten onderduiken
Misselijkmakend en benauwd
zo weinig als je werd vertrouwd
In plaats van opbloeien en ontluiken
moest je in gedachten onderduiken
Het begint te dagen
dat wat ons had moeten vereeuwigen
langzaam begint te verweken
Om me uit te drukken
een waar geschenk
maar vraag me weleens af
waarom ik ook in woorden denk
Kleine vraag
grote wens
Hoe laat ik álles vallen
wat mij nog begrenst?
Ik hou van flirten
Ik hou van sjansen
Geen woord te veel
over mijn daadwerkelijke kansen
Hoe de fuck zit dat? Kon ik vroeger geen film af kijken zonder dat er een slof sigaretten doorheen werd gepaft, wordt er nu te pas en te onpas ‘fuck’ geroepen – en vooral te onpas. Alsof het nu eindelijk mag, alsof het stout is, en dus cool. Maar dat is het niet. En bovendien veroorzaakt het ‘fuck-deflatie’.
Tot een paar jaar terug was het fuck-gebruik in films nog prima in balans, doordat het alleen daar waar nodig werd gebruikt. Bijvoorbeeld door Dennis Farina in Snatch: ‘You know, England! Tea, biscuits, Mary fucking Poppins!’ en Reno en De Nero in Ronin: ‘What ís the color of the boathouse at Hereford? How the fuck should I know?’ Maar in A Million Ways to Die in the West lijkt het alsof Seth MacFarlane er zo veel mogelijk mee wil strooien. Die film had trouwens net zo goed A Million Ways to Convince You that I’m Funny kunnen heten.
Achter het opzichtig opsteken van een sigaret door the bad guy kon ik me nog wel de aanwezigheid van de tabakslobby voorstellen, maar wie er nu baat bij heeft dat ‘fucking’ het meest gebruikte bijvoeglijk naamwoord wordt… no fucking clue.
Datingsites al jaren afgezworen
Wil alleen nog in real life bekoren
Maar door dit eenzijdig besluit
had jij je hart al aan een ander verloren
Het is nog vroeg en heerlijk stil
Slechts een zachte ruis van buiten
Kan altijd nog m’n balkondeur sluiten
en de buitenwereld buitensluiten
Halverwege het jaar heb ik thans
mijn fuck-ups en successen redelijk in balans