Hoe de fuck zit dat? Kon ik vroeger geen film af kijken zonder dat er een slof sigaretten doorheen werd gepaft, wordt er nu te pas en te onpas ‘fuck’ geroepen – en vooral te onpas. Alsof het nu eindelijk mag, alsof het stout is, en dus cool. Maar dat is het niet. En bovendien veroorzaakt het ‘fuck-deflatie’.

Tot een paar jaar terug was het fuck-gebruik in films nog prima in balans, doordat het alleen daar waar nodig werd gebruikt. Bijvoorbeeld door Dennis Farina in Snatch: ‘You know, England! Tea, biscuits; Mary fucking Poppins!’ en Reno en De Nero in Ronin: ‘What ís the color of the boathouse at Hereford? How the fuck should I know?’ Maar in A Million Ways to Die in the West lijkt het alsof Seth MacFarlane er zo veel mogelijk mee wil strooien. (Die film had net zo goed A Million Ways to Convince You that I’m Funny kunnen heten: heb amper gelachen.)

Achter het opzichtig opsteken van een sigaret door the bad guy kon ik me nog wel de aanwezigheid van de tabakslobby voorstellen, maar wie er nu baat bij heeft dat ‘fucking’ het meest gebruikte bijvoeglijk naamwoord wordt… no fucking clue.