Ironie

Jaren op een ijsbreker gevaren hebben en niet weten hoe een gesprek te beginnen.

Ruim baan

Nog één enkele hindernis te gaan

Daarna heb ik ruim baan

Niet langer geketend

maar geboeid door dit bestaan

Voorzien van smileys

als tekstuele wasverzachter

zet ik alle zinnen zonnig neer

Ook bij een innig verlies

plak ik ze erachter

nadat ik eerst het haakje keer

Ook zonde

Door in die ene seconde

haar flirtende blik te negeren

Kon ik daarna een maand aan spijt spenderen

Dacht dat ik sjans had, heus

Trok

nadat ik m’n cappuccino had gedronken

zij mij na elke slok een glimlach had geschonken

de stoute schoenen aan

en vroeg haar naar haar naam

Ze antwoordde niet mis te verstaan

‘Sorry, dat gaat je niets aan…

En veeg eens dat schuim van je neus!’

En ik maar denken dat de wet van Murphy betekent dat je ooit grappig was en daarna alleen nog maar kutfilms maakt…

Dat zeurende gevoel in m’n maag wanneer het mijn beurt is om een rondje te geven en ik er net vandoor wil gaan om een shoarma te scoren. Toch?