Toen ik jong was, was ik gefascineerd door vogels. Ik vond ze magisch. De ijsvogel, in het vakantiepark in Duitsland; het roodborstje, een rood vlekje dat ’s winters afstak tegen de witte sneeuw in het park; de torenvalk, ‘biddend’ in het weiland net buiten de stad. Ik was vaak hele dagen op pad met m’n verrekijker.

Omdat ik van elke vogel de naam wilde weten, kreeg ik een paar vogelboeken van m’n ouders. En toen ik die leeftijd bereikte dat je ergens goed in wil zijn, werd het kennen van zo veel mogelijk vogels mijn ‘ding’. Als ik ’s ochtends vroeg op pad ging met andere vogelspotters, werd het een sport om zo snel mogelijk de vogel te benoemen. Vogels die ik al eerder gespot had, werden minder interessant. De magie ging verloren.

Sinds een paar jaar is die magie weer terug.