Van al die duizenden uren op kantoor heb ik er vast honderden uit het raam getuurd. Meestal tijdens vergaderingen. Of gewoon achter mijn computer; dan leek het waarschijnlijk of ik aan het nadenken was. Ook tijdens mijn opleiding was ik vaak ver weg in dagdromenland. Het mag een wonder heten dat ik überhaupt diploma’s heb behaald.

Als freelance redacteur ben ik nu een stuk gelukkiger dan toen ik op kantoor werkte, ondanks het onzekere inkomen. Mijn dagdromen vinden nu vaak hun weg naar mijn blog – mits niet té persoonlijk of té pikant/gênant – en de rest van de dag laat ik me meevoeren door ándermans dagdromen. Vandaar dat ik liever fictie dan non-fictie redigeer. 

Heerlijk trouwens om legitiem te dagdromen in wificafés, omringd door computerschermen, net als op kantoor, maar dan zonder dat ik me druk hoef te maken over ‘declarabele’ uren. Alhoewel, de schoorsteen moet wel blijven roken…

Dus, wie maakt me los?