Even een kaartje sturen vanuit Boedapest aan mijn ouders, dacht ik. Het werd niet ‘even’. In het winkeltje waar ik een ansichtkaart kocht, verkochten ze geen postzegels. Voor postzegels moest ik naar een postkantoor. Op het postkantoor stond een jongen naast een apparaat dat nummers uitprintte. Hij drukte op een rode knop. Er kwam een nummertje uit. Toen ik nergens een bord of scherm kon vinden dat nummers aangaf, vroeg ik de jongen hoe ik kon zien of ik aan de beurt was. ‘Just stand in line en give the ticket to the lady.’ Ik sloot aan in een rij en toen ik éíndelijk aan de beurt was, gaf ik het nummertje aan de dame achter het glas die het op twee(!) verschillende apparaten intoetste. Doorgaan met het lezen van “Bureaucratie”