Per okt 2019 gestopt. Soort van.
Gisteravond las ik De verbeelding uit, van Harlan Coben. Briljant, zoals altijd. In het dankwoord las ik dat Coben de donateurs van een goed doel (welke laat hij niet weten) beloont door personages in zijn volgende boek naar hen te vernoemen. Mooi gebaar! En een goede stok achter de deur om te blijven schrijven natuurlijk.
Dat blijkt wel: in oktober verschijnt er nóg een Coben. En één keer raden wie de vertaling persklaar mag maken!
‘Ga je zelf geen thriller schrijven?’
Een terugkerende vraag als ik vertel dat ik liefst thrillers redigeer. Doorgaan met het lezen van “Waarom ik zelf niet zo snel een thriller zou schrijven”
Een dictator is iemand die graag op een podium staat, maar die het talent ontbeert om zijn publiek te vermaken. (Wat niet wil zeggen dat elke slechte cabaretier ook een dictator zou kunnen zijn… Of?)
Zal vast te maken hebben met de angst niet gezien te worden.
Door mijn portfolio te linken aan Bol.com hoop ik wat mee te kunnen snoepen van de boeken die ik heb geredigeerd (redactiewerk betaalt immers maar zo zo). Dus welkom in m’n boekwinkeltje! En mag ik je een paar titels aanraden? Doorgaan met het lezen van “Boekwinkeltje”
Hoezo dríé aggregatietoestanden? En schuim dan?
Niet lullen maar toetsen!
Terwijl ik langs de coffeeshops op de Haarlemmerdijk in Amsterdam liep (moest in A’dam zijn voor mijn werk – écht), bedacht ik me het volgende.
Dronken of stoned worden is niets anders dan gehoor geven aan het verlangen om onder je verantwoordelijkheden of verwachtingen (die van jezelf of van anderen) uit te komen, zodat je als het ware kunt zeggen: ‘Gast, kíjk mij dan! Wat verwácht je nou van me?’
Piekeren, of dwangdenken, is gehoor geven aan de drang naar zekerheid. Heb ik het gas wel uitgedraaid? Zit mijn bril wel recht op mijn neus zit (terwijl je al tig keer in de spiegel hebt gekeken)? Doorgaan met het lezen van “Piekeren (3)”
Misschien wat kort door de bocht maar uit het feit dat drie op de twee mensen nu een tatoeage dragen, leid ik af dat zelfs zelfexpressie onderhevig is aan groepsgedrag.
Hayat vraagt zich in Volkskrant Magazine (3 september) af waarom ‘de groep’ boos wordt als ze overweegt haar zoontje niet te laten besnijden. Ik heb hier een theorie over. Doorgaan met het lezen van “Verwachtingen”
