In Praag liep ik een kerkje binnen. Het was er doodstil, op de piep in mijn oren en wat schuifelende echo’s van een paar toeristen na. Ik ging met mijn rug tegen een pilaar staan en liet de stilte indalen. Een minuutje of vijf, hooguit.
Toen ik weer buiten stond leek er wat ruimte te zijn tussen de stadskakofonie en mezelf. Alsof ik omhuld werd door stilte.
Ik slenterde van het ene groene stoplicht naar het volgende, zonder doel, me ervan bewust dat ik mijn gedachten, herinneringen en verwachtingen elk moment zou kunnen toelaten als ik daarvoor koos. Zolang ik dit niet deed, voelde ik me volkomen vredig.
Een mooie omschrijving van een meditatieve belevenis!
LikeLike