Enerzijds wil ik je vermaken met mijn blog. Met een rijmpje, een woordgrapje en af en toe een ‘kijk mij eens in m’n blote reet staan’.

Anderzijds gebruik ik mijn blog als zeepkist waarop ik mijn ideeën verkondig over liefde, angst, remmingen en verborgen drijfveren. Daar denk ik veel over na, en door erover te bloggen dwing ik mezelf die gedachten zo scherp mogelijk te verwoorden. Dat verheldert en lucht op.

Vaak schrijf ik dan in de ‘ons’-vorm, terwijl ik natuurlijk alleen namens mijzelf kan spreken. Dit zou ik misschien wat vaker mogen benadrukken om te vermijden dat ik betweterig overkom. Dus bij dezen.