Wat ik met dit gedichtje wilde zeggen is dat je mensen anonimiseert als je ze bijeenschaart onder ‘zij’. Ook als ánderen zich als groep identificeren wordt het lastiger ze als individuen te zien.
Dit anonimiseren frustreert doordat het je de kans ontneemt de ander te leren kennen. Of op z’n minst in te kunnen schatten. Waarmee ik niet wil beweren dat je met iedereen dikke vrienden kunt zijn, maar je wilt op z’n minst de mogelijkheid hebben om hierachter te komen. Net als bij nieuwe buren.
Bij de hekel die je om wát voor reden dan ook hebt, of denk te hebben, aan ‘hen’ – door loyaliteitsconflicten of botsende overtuigingen, om er eens twee te noemen – komt altijd verkapte frustratie kijken doordat je de ander anonimiseert.
Die verkapte frustratie wordt volgens mij vaak verkeerd geïnterpreteerd, of op de ander geprojecteerd; of beter gezegd, op ‘hen’.
