Vijf jaar T&T – ‘oeuvre’ is kwantitatief, toch?
(Waarschuwing: bevat een nare scène.)
Doordat ons mededogen grenzeloos is, maar onze reikwijdte beperkt, proberen we het in te dammen. Elke muur, elke grens en elke vorm van wij-zij-denken dient deels om ons te beschermen voor een overvloed aan leed. Een overvloed die ons lam zou slaan. Hierom sluiten we buiten. Doorgaan met het lezen van “Mededogen begrenzen”
Even schoot ik in paniek: als geluid onder water veel verder draagt dan in de lucht, wat moeten al die krakende en knisperende plastic tasjes dan wel niet betekenen voor alles wat in zee leeft!
Toen bedacht ik me dat als je onder water zwemt, je alleen maar lage tonen hoort. Gelukkig maar.
Nu er zoveel koffietentjes en restaurantjes zijn waar je aan de bar of toonbank kunt bestellen, besef ik pas hoe klaar ik ben met bediening aan tafel. Niet alleen omdat ik graag een uurtje ongestoord wil kunnen werken achter m’n laptop, of kletsen, maar het is dat hele rollenpatroon waar ik me ongemakkelijk bij voel: het heeft iets onderdanigs, doordat de ober of serveerster staat terwijl ik blijf zitten. Als hij of zij het dagmenu oplepelt, zíé ik mezelf kijken en voel ik me met de seconde ongemakkelijker. Doorgaan met het lezen van “ZZK-vriendelijke cafés (3)”
Als dictator moet je constant de schijn van verhevenheid ophouden, óók naar jezelf toe: je wilt koste wat kost voorkomen dat je inziet dat je niets meer dan een arrogante klootzak bent.
Toen ik me vannacht omdraaide in bed viel ineens het kwartje. Die cape die veel superhelden dragen: niets anders dan een deken om zich veilig onder te wanen. Doorgaan met het lezen van “Cape”
Met dit artikel hoop ik de eigenwijze selfpubber te bereiken die op het punt staat zijn of haar boek zónder redactieslag in het schap te plaatsen. Aan de hand van het redactieproces bij uitgevers wil ik verduidelijken dat redactie meer inhoudt dan het aanklikken van de spellingchecker – wat me voor zich leek spreken, tot … Meer lezen (op Ogma).
Die zogenaamde ‘sterke mannen’ zijn als vaders die respect eisen van hun kinderen; blind voor het feit dat ze eigenlijk om liefde vragen; blind voor de onbewuste overtuiging dat ze daar geen recht op zouden hebben; blind voor de frustratie die dat oplevert. Een frustratie die ze projecteren op hun kinderen/naasten/werknemers/landgenoten etc.
Ze zouden zich bovendien geen raad weten mét liefde, dus meer dan respect – nee, onderdanigheid – zullen ze ook niet krijgen.
En wat te denken van al die kinderen die alleen via ‘respect’ hun liefde kunnen betuigen?
Zeg, fundamentalist
Zie ik het soms verkeerd
of wordt bij elke glimp van liefde
lust
van vrede
van schoonheid hierbeneden
jouw blind verlangen naar het hiernamaals geschoffeerd?
God, je weet niet wat je mist
Sinds ik freelance voelen de weekenden als verkeersdrempels: ik moet ietsje vaart minderen voordat ik weer vol gas verder kan knallen.
Al die kwartjes die ineens vallen. Nooit geweten dat ik zo rijk was!
