Maand: september 2017

Tumult

~ Rob ~ 1 reactie

 

Zolang we de luwte schuwen

verlangen we tumult

 

… en zojuist (21-12-17) las ik in De stilte, van C.S. Adama van Scheltema:

 

Zij die alle stilte vreezen

Hebben nooit hun hart gelezen

 
 

Boekencafé

~ Rob ~ 6 reacties

Ik schrijf dit op een zondagavond, thuis op de bank. Diezelfde bank waarop ik heel wat uren per dag doorbreng. Een heerlijke bank, met stevige, rechte rugzitting zodat ik niet in slaap sukkel tijdens het werken, wat me op m’n vorige, een Zweedse Karlanda, regelmatig overkwam. Maar daar gaat het nu niet om…

Het liefst zou ik nu een kroegje in duiken. Niet om te ouwehoeren, maar om te lezen of nog wat te werken. Of om dit stukje af te tikken. Overdag kan ik m’n hart ophalen bij diverse koffietentjes, maar ook ’s avonds zou ik soms nog even willen lezen of laptoppen in gezelschap van andere lezers en laptoppers. En dan met in plaats van een cappuccino zo’n andere schuimende rakker ernaast.

Kan toch in elke kroeg, zou je zeggen, maar ik weet inmiddels dat je bekijks trekt als je daar in je eentje gaat zitten lezen. Althans, hier in Nederland.

Iemand? Tips? Eerste biertje trakteer ik, maar ik neem wel m’n laptop mee 😉

 

 

Autobiografieën

~ Rob ~ Plaats een reactie

Vorige maand las ik Phil Collins’ Not Dead Yet, zijn autobiografie. Hier en daar kippenvel, een keer een traantje en een paar keer moest ik hardop lachen. Binnen een week had ik ’m uit.

Not Dead Yet is een opeenvolging van openhartige anekdotes, aangevuld met hoe hij daar nu tegenaan kijkt (‘In hindsight…’). Hij belicht net zo goed zijn (vele) successen als zijn (vele) missers, en relativeert ze bovendien met humor. Doorgaan met het lezen van “Autobiografieën”

Was het de koffie, of…

~ Rob ~ 5 reacties

Waardoor het precíés misging op kantoor weet ik nog steeds niet, maar na bijna vijftien jaar ICT-werk lukte het me gewoon niet meer die acht uur op een rij vol te maken. De systeemplafonds kwamen alsmaar dichterbij en op het laatst had ik het volle weekend nodig om bij te tanken.

Misschien was het het werk zelf. Ik heb aan allerlei complexe projecten meegewerkt waarvoor ik telkens weer een nieuwe tool of taal moest leren. Weer een nieuwe versie. Weer op cursus. Zelden had ik voldoende aan de kennis die ik al had. Dat was in elk geval één van de dingen die me tegen gingen staan. Doorgaan met het lezen van “Was het de koffie, of…”