Kleine stukjes, gewoon, om even tussendoor wat te knabbelen
In de nachttrein naar Berlijn raakte ik aan de praat met mijn coupégenoot en hoe dieper we de nacht in reden, hoe dieper het gesprek werd. Op zijn vraag ‘What do you think is the purpose of things, of live, of everything?’ begon ik wat te sputteren, wat ik wel vaker doe als ik er niet precies bij kan.
Schrijvend kom ik meestal beter uit m’n woorden.
Gaan al die sociale media niet ten koste van je sociale leven?
Vrede
is als stilte in de nacht
Een voorwaarde – geen streven
om te stralen
overdag
Door al die grauwe, hoekige betonnen flats hier zou je haast denken dat ‘Oostblok’ een bouwstijl is.
Met je selfiestick op een Segway.
Als zelfstandig naamwoord: haperende wifi.
Als werkwoord: wat een zéér sterk wifi-signaal teweeg kan brengen.
Het viel me ineens op hoeveel scènes in manuscripten uitlopen op een anticlimax. Wordt er volop geflirt en zindert de lucht van de seksuele spanning, eindigt de scène met een kus op de wang en: ‘Ik ga maar weer eens op huis aan.’
Kom óp! Het is fíctie: zelfs al zou je in het echt ‘op huis aan gaan’, schrijf dan hoe het had kúnnen lopen!
Soms wil ik mezelf juist even niet herkennen in de protagonist.
Gister in het café was ik zó gecharmeerd van het meisje achter de bar dat ik overweeg om die kletsgrage vriend die ik (zonder spijt, overigens) al heel lang niet meer heb gezien te vragen om daar vanavond ‘weer eens bij te kletsen’.
Ik beschouw loyaliteit, ondanks dat het is gestoeld op liefde, als bron van veel van onze grootste problemen.
Neem discriminatie. Mensen discrimineren niet omdat ze een hekel hebben aan ‘hen’ – je kunt enkel een hekel hebben aan een individu, niet aan een groep. Ze discrimineren omdat ze hiermee blijk geven van loyaliteit. Op twee manieren. Doorgaan met het lezen van “Loyaliteit (alweer)”
Ik twijfelde of ik een traantje naast mijn oog zou laten tatoeëren, maar vind eigenlijk dat je zoiets moet kunnen staven. Doorgaan met het lezen van “Staven”
