Mag ik even een luxeprobleem aansnijden?
Restaurantporties. Vaak veel te klein, voor mij althans. Thuis schep ik tweeënhalf keer op. Dan heb ik weliswaar geen voorgerecht gemaakt, maar neem ik daarna ook nog toet – waar je, nu ik toch op de zeurstoel zit, in een restaurant algauw 7 euro voor neertelt, alléén maar omdat er een takje munt op ligt.
Maar terug naar het hoofd-luxeprobleem. Waarom krijgt iedereen dezelfde portie geserveerd, lós van hoe groot of hongerig hij of zij is? Dit zou ik best willen kunnen aangeven, bijvoorbeeld op een schaal van S tot XL. Dan betaal ik gerust wat meer voor een XL.
Uit eten, het gaat me sowieso niet goed af. Laatst ging ik met een vriend in plaats van een biertje de daghap scoren bij een eetcafé. Bijkletsen en tegelijkertijd eten, dat komt neer op timen (even wachten met je vraag als de ander net een volle hap naar binnen schuift) of schrokken (de ander wachtte niet met zijn vraag terwijl ik net een volle hap naar binnen schoof).
Daarna rekenden we een bedrag af waar ik een week voor kan koken, en had ik niet eens een toetje op.
