Cappuccino’s na twaalven

Telkens als ik ná twaalven een cappuccino bestel, denk ik aan die serveerster in die pizzeria aan het Comomeer, die opzichtig geïrriteerd haar hoofd schudde als de zoveelste toerist – het was lunchtijd – een cappuccino bestelde na de pizza. Dat schijnt not done te zijn, in Italië. Die vrouw had zich heel wat frustratie kunnen besparen door zich er gewoon bij neer te leggen, en had eind van de dag waarschijnlijk flink meer fooi kunnen hebben.

Zodra anderen afwijken van wat voor ons gebruikelijk is, ontvlammen de irritatieneuronen. Vanwaar toch die starheid? Zijn we dan uiteindelijk toch gewoontedieren? Is die ‘comfortzone’ zo comfortabel dat we ons verzetten tegen alles wat hierbuiten valt?

Of is het een kwestie van krenking?

Als anderen zich niet conformeren aan onze gewoontes – een kerstboom met kerst, oliebollen op oudejaarsavond, geen cappuccino’s na twaalven, je kinderen laten geloven in een man met een lange witte baard – zeggen ze índirect dat het nergens op slaat. Anders zouden zij zich er ook wel aan houden, toch?

Of zou die irritatie veroorzaakt worden doordat afwijkende gewoontes onze drang naar samenhang bemoeilijken?

Immers, je zou gewoontes, gebruiken, tradities, overtuigingen et cetera kunnen zien als ‘middel’ om ons loyaal te tonen aan elkaar. En zodra de ander er ándere gewoontes op na houdt, raakt ons loyaliteitskompas in de war. Kunnen we ons gedrag niet overeen laten stemmen. Ons niet loyaal tonen.