Had ik op voorhand geweten
dat ik vandaag beter
onder de dekens was gebleven
was mijn sleutel vast en zeker
niet in plaats van in mijn jaszak
in mijn voordeur blijven steken
Had ik op voorhand geweten
dat ik vandaag beter
onder de dekens was gebleven
was mijn sleutel vast en zeker
niet in plaats van in mijn jaszak
in mijn voordeur blijven steken
Gisteravond strandde mijn voornemen om dit jaar wat vaker achter m’n laptop vandaan te komen toen ik op het laatste moment besloot om niet naar het Writer’s Unlimited-festival te gaan, nota bene een literatuurfestival, omdat ik verder wilde met m’n redactieklus. Een voornemen dat ik op oudejaarsavond had gemaakt, toen ik om halftwaalf nog achter m’n laptop zat.
Elke oorlogsdaad
is op het diepste plan bekeken
niets anders dan een poging
de barrières tussen ons te breken
PS. Voordat je dit rijmpje als zoetsappig of naïef betitelt: ik wil er, onder andere, mee zeggen dat je iemand eerst moet leren kennen om te weten of je hem/haar wel of niet mag, en niet dat je van iedereen zou kunnen houden (wat inderdaad wat zoetsappig en naïef zou zijn). Het is, naar mijn bescheiden mening, vaak de afstand of onbereikbaarheid tot anderen die ons frustreert.
Ik kende haar nog niet, maar nét toen ik klaar was met het persklaar maken van de vertaling van haar ‘laatste’ detective, Y staat voor, hoorde ik dat Sue Grafton is overleden.
Terwijl ik aan het mijmeren was over overbevolking dacht ik ineens aan de oplossing die die mad professor uit Dan Browns Inferno hiervoor had, en toen pas drong de dubbelzinnigheid van de titel tot me door (spoiler-alert, mocht je hem nog niet gelezen hebben): Inferno / infertile (onvruchtbaar).
Of heb ik misschien te veel Browns gelezen?
… zodra ‘middenstand’ een synoniem voor ‘leegstand’ wordt.
Pronken met rijkdom
getuigt van geestelijke armoe