Dat verlegenheid geen constante is maar een variabele ontdekte ik eind maart, toen ik voor de tweede maal met een groepje collega-freelancers in Utrecht had afgesproken. Ieder vertelde waar hij of zij mee bezig was en toen het mijn beurt was, verstrakte mijn kaakspieren en kon ik nog net ‘Ik moet even naar het toilet’ uitbrengen. Terwijl ik dus geen hoge nood had.
Gênant en heel irritant.
De keer daarvoor, een jaar eerder, struikelde ik hooguit een paar keer over mijn woorden, maar bleven mijn kaakspieren het gewoon doen.
Zodoende besloot ik een oproepje op LinkedIn te plaatsen waarin ik collega’s vroeg of ze zin hadden in koffie. Een-op-een. Niet alleen om ervaringen uit te wisselen, maar met de verborgen agenda om mijn verlegenheid te overwinnen – of wat het dan ook is dat mijn kaken doet verstijven.
Inmiddels heb ik er ruim tien koffiedates op zitten en staan er nog een paar op de rit. Soms had ik wat last van opstartproblemen, vooral de eerste keren, maar vrijwel elke keer was een succes en voor herhaling vatbaar.
Wat ook hielp was dat ik geen toneel hoefde te spelen, zoals op feestjes, of voorheen op kantoor. Want ondanks mijn freeze-up in Utrecht voel ik me het meest op m’n gemak als ik over mijn passie kan praten. Voor alles daarbuiten – ja, ik leef in een boekenbubbel – moet ik de interesse vaak uit mijn tenen trekken.
Vaker doen dus: afspreken. Liefst met andere ‘lettertypes’. Al is het maar om – verborgen agenda #2 – wat vaker achter m’n scherm vandaan te komen.
Een op een gesprekken werken vaak beter ja. Goed idee van je.
LikeLiked by 1 persoon