Heerlijk
te constateren
hoe ook herinneringen
eroderen
Heerlijk
te constateren
hoe ook herinneringen
eroderen
Elke ochtend, zeven dagen per week hetzelfde ritueel, en wat mij betreft komt daar nooit verandering in. Doorgaan met het lezen van “De koning te rijk”
Geen walgelijker menselijk geluid dan het hoongelach dat kameraadschap uitdraagt.
(Ik lees momenteel Winter Soldier, van Daniel Mason. Fictie, maar de scène waarin een gewonde man wordt gefolterd deed me terugdenken aan Lise Kristensens De kleine gevangene – non-fictie – waarin lachende Japanse kampwachters hun gevangenen op een door de zon verhitte betonnen plaat laten ‘dansen’.)
Nadat ik Thich Nhat Hanhs Wat de wereld nodig heeft had gelezen, zo’n tien jaar terug, was ik me ineens een stuk bewuster van hoe alles samenhangt; hoe we deel uitmaken van één wereld en hoe het milieu niet iets is wat buiten ons staat. Hierna kon ik nieuwsberichten over milieurampen en global warming niet meer horen zónder er dagen beroerd van te zijn. Het was of alle nieuws over verontreiniging eveneens mijn gedachten en gemoed verontreinigde. En nog steeds. Doorgaan met het lezen van “Klimaatontkenners”
Op netwerkborrels ben ik altijd blij als ik een bekende tegenkom, of, na één of twee biertjes, een onbekende heb durven aanspreken. Maar als we elkaar al kennen of blijkt dat we niet zo heel veel voor elkaar kunnen betekenen, word ik nieuwsgierig naar de anderen. Dan wil ik het gesprek beëindigen – ‘Leuk je even gesproken te hebben’ – met het risico dat ik daarna weer in m’n uppie sta (wat extra ongemakkelijk is als de ander daarna ook niemand anders krijgt te spreken). Doorgaan met het lezen van “Netwerkborrel”
Eind zaterdagmiddag liep ik over Het Plein in Den Haag en hoorde ik de eerste voorjaarsmerel. Zijn zang (het zijn de mannetjes die zingen om de vrouwtjes te lokken) bracht me weer terug naar die stille ochtend in dat vreemde bed, een paar jaar terug. Doorgaan met het lezen van “Merel”
Machismo, patriottisme, racisme en homofobie (to name a few) zijn niets anders dan manieren om respect af te dwingen bij hen die niets anders dan respect te bieden hebben.
Een racist is iemand die op basis van uiterlijke verschillen een ander mens ontmenselijkt. Maar zelfs hij (of zij) zou moeten erkennen dat deze verschillen in het niet vallen als je ziet hoe we allemaal op dezelfde wijze opgroeien, van baby, tot peuter, tot kleuter tot jongetje, meisje; de eerste losse tandjes, armen die ineens een groeispurt krijgen (zoals me gister bij m’n neefje opviel), stemmen die hun hoogste registers verliezen en zinnen die steeds meer blijk geven van een innerlijk, van een mening, van interesse, van vragen. En elk kind heeft dezelfde behoefte aan een warme en veilige omgeving.
Wellicht dat het ontbreken van dit laatste sommigen heeft beschadigd.
Smartphone weg
Oortjes uit
Luister om je heen
En kijk vooruit
Die koffiedates met collega’s bevallen me príma. Een uurtje, soms twee, een-op-een, aan de koffie, kletsen over het werk, de voor- en nadelen van freelancen, tarieven, opdrachtgevers, noem maar op. Zo ben ik op m’n best, krijg ik niet de kans me af te vragen waar ik het nóú weer over moet hebben. Doorgaan met het lezen van “Een avondje de diepte in”