Mijn periodieke (heb je hém weer) nog-steeds-offline-stukje

Toen ik bijna zeven jaar geleden mijn kantoorbaan verloor, was ik thuis al offline en tv-loos (en checkte ik mijn mail en Hyves op kantoor, maar dat houden we even tussen ons), dus kon ik me eindelijk op mijn stapel ongelezen boeken storten. De perfecte digital detox na een periode van vijftien jaar die ik voor mijn gevoel non-stop gamend, surfend, programmerend, chattend en tv/serie/film-kijkend had doorgebracht.

In veel van die boeken kwam ik fouten tegen (een overblijfsel van mijn bugfixingdays, wie zal het zeggen), wat resulteerde in een ijverige correspondentie met uitgevers, wat kort samengevat weer resulteerde in mijn baan als freelance redacteur.

Toen mijn eerste betaalde klussen binnenkwamen ontdekte ik al snel de meerwaarde van offline zijn: geen afleiding. Want vooral in het begin, toen ik nog van alles oppakte, waaronder duffe onderwijsboeken en suffe managementboeken, had ik soms best behoefte aan afleiding.

Nu ik vooral boeken redigeer die ik sowieso had willen lezen, is de behoefte aan afleiding minder, maar betaalt het offline zijn zich nog altijd uit in het níét direct kunnen checken van mijn mail. Dit doe ik tweemaal daags in een café, zodat ik me de rest van de dag op mijn werk kan concentreren. Zou ik thuis online zijn, zou ik – als freelancer – ongetwijfeld continu als een aasgier boven mijn inbox zweven, uit angst een mooie opdracht te missen; nog los van het eindeloos scrollen door LinkedIn, het checken van die ene boekenvlog die automatisch overgaat in een volgende en een volgende en in een volgend filmpje dat intussen weinig meer met boeken heeft te maken, et fucking cetera.

Of ik ooit weer tv of internet neem betwijfel ik, want na een volle dag onscreen lezen, vind ik het nog altijd heerlijk om dit offscreen te doen.