Ik zag het al helemaal voor me, inclusief de naam: een socialmediaplatform waarop je je mening kon spuien en waar anderen dan ongezouten en ongefilterd op konden reageren – niet gehinderd door de sociale conventies die je er in real life van weerhouden iets te zeggen waar je weleens spijt van kon krijgen.
‘Sir, can you please put in some earphones?’
‘Sorry, I don’t have…’
‘Then can you go away, please?’ zei ik in gedachten tegen de zoveelste eikel bij Starbucks die filmpjes zat te kijken op zijn telefoon (#datschellekutgeluid).
… sta ik er gewoon even bij stil dat ik al jarenlang vergadering-, powerpointsheet-, systeemplafond-, kantinelunch-, automatenkoffie-, reorganisatie- en bovenal management-vrij ben.
Beste Starbucks,
Als u uw barista’s fatsoenlijke cappuccino’s leert maken, zodat de melk en koffie beter mengen, blijft er geen bodempje melkschuim achter dat je enkel met een lepeltje naar binnen kan werken, wat ik zelden doe, en bespaart u misschien wel miljoenen liters melk op jaarbasis. De cappuccino’s worden dan bovendien een stuk lekkerder: nu hap ik eerst wat schuim weg, neem ik een paar slokken warme melk en uiteindelijk sijpelt er wat koffie onder het resterende schuim vandaan als smeltwater onder een gletsjer.
Nu ik work-and-travel ben ik, in tegenstelling tot thuis, vrijwel de hele dag online. Telkens ‘moet’ ik even kijken of ik mail heb en of mijn blog en LinkedIn-update al geliket zijn, en hoe vaak, en door wie. Telkens raak ik uit de flow van wat ik eigenlijk moet doen. Doorgaan met het lezen van “Altijd online”
Voordat we meditatie of mindulness tot nieuwe religie dopen, moeten we niet uit het oog verliezen dat het slechts methoden zijn om tot stilte in je hoofd te komen.
Plots kan ik het plaatsen
die verslaving aan iets gênants
iets kwalijks
opdat dat waar je je voor schaamt
althans tijdelijk wordt overschaduwd
Al op de basisschool was ik vaker door het raam naar buiten aan het kijken dan dat ik oplette. Ik kan me de bomen naast de Gabriëlschool nog altijd voor de geest halen; waarschijnlijk doordat ik diezelfde bomen zo’n zes jaar later vanaf de ándere kant bekeek, tijdens de Nederlandse les op het Stanislascollege. Doorgaan met het lezen van “Raamkijker”
