De boel thuis opruimen is er de laatste weken een beetje bij ingeschoten, gezien ik vier thrillers op een rij had om te redigeren. Vandaar wellicht dat toen ik zojuist op de wc zat, ik al die wc-rolkokertjes die over de tegelvloer verspreid liggen héél even met kogelpatroonhulzen associeerde.
Niet om het militaire systeem op de korrel te nemen, maar onderschat niet hoeveel behoefte aan hiërarchie gruweldaden met zich meebrengen. Die verantwoording wíl je kunnen afschuiven.
En vlak nadat ik dit noteerde, bedacht ik dat hetzelfde opgaat voor religies.
Niets ten nadele van films en series, maar een boek stelt je in staat je eigen voorstellingsvermogen te gebruiken, in plaats van dat je naar dat van de regisseur kijkt. Iedereen die dezelfde film kijkt, ziet dezelfde beelden. Iedereen die hetzelfde boek leest, ziet zijn éígen beelden. Boeken zijn daardoor persoonlijker.
Lezen geeft je bovendien de ruimte tussentijds te reflecteren, zonder dat je op Pauze hoeft te drukken. Een boek lees je in je eigen tempo, in tegenstelling tot een film of serie. Boeken zijn geduldiger.
Ook de personages krijgen in geschreven verhalen meer ruimte om te reflecteren, niet alleen binnen maar vooral búíten de dialoog. In boeken kun je immers gedachten lezen. Dat maakt boeken intiemer dan films en series.
Kom bij mij niet aan met verhalen
over fijnstof en zware metalen
Liever gezegend onwetend
dan een met roet vervuild gemoed
(En dan te bedenken dat ik ooit overwoog milieukunde te gaan studeren.)
