Als ik tijdens het redigeren veel heb aan te passen of op te merken, lijken mijn vingers soms synchroon met Brubeck, Peterson of Evans de toetsen aan te slaan en waan ik me éventjes een jazzpianist.

Zodra ik na een onderbreking verderga of aan een nieuw manuscript begin, voel ik me een dj als ik op Fn + F6 druk, om mijn overgevoelige touchpad uit te schakelen, gevolgd door een snelle sweep met m’n duim om te controleren of ik hem niet juist heb íngeschakeld – vooral als ik dit precies doe met het invallen van een nieuwe beat op Jungletrain.

En zodra het geredigeerde manuscript retour gaat richting uitgever voel ik me een kort moment als een concertpianist na het slotakkoord van zijn opvoering: die laatste tik op Verzenden gaat altijd gepaard met een zwiep omhoog van mijn rechterhand. (Al zal een concertpianist dit vast niet combineren met ‘Hatsaflats!’)