Jurassic Park

Margriet, het is alweer even geleden, maar ik weet het nog steeds, wat wil zeggen dat ik er écht spijt van heb.

Ik herinner me je vragen, maar vooral je hese stem waarmee je die stelde. Zoals toen we in die studentendisco stonden: ‘Welk meisje vind je nou echt leuk?’ En natuurlijk: ‘Kom je ook luisteren zaterdag, als we optreden?’

Je speelde hoorn in een showband. Ik had ja gezegd – natuurlijk had ik ja gezegd, ik had zelf nota bene in een showband gespeeld, trompet. En los daarvan: je vróég me.

Dus geloof me als ik zeg dat ik het anders zou doen, nu. Dat ik niet zou afbellen, een uur voordat je optreden begon.

Ik kan me niet herinneren of ik eerlijk heb gezegd dat ik liever Jurassic Park wilde kijken – die kwam die avond op tv – met mijn broertje en mijn vader (ik woonde nog thuis). Of nee, natuurlijk heb ik dat niet zo gezegd, mag ik toch hópen. Wat ik wel zei weet ik niet meer.

Later hoorde ik van je vriendin hoe kwaad je was. Ik schaamde me, dat weet ik nog goed. Weer iets om me voor te schamen. Of misschien was mijn schaamte wel de werkelijke reden om af te bellen.

Nu, ruim twintig jaar later, zou ik het absoluut anders doen, Margriet.

Of was het nou Margreet??