Destijds, toen de I Amsterdam-letters net op het Museumplein waren geïnstalleerd, liep ik in diezelfde stad op een foodtruckfestival en meende ik – je zag die slogan nu immers óveral – ‘I am shoarma’ te lezen bij een van de trucks.
Flauw zeg, zei ik tegen mijn toenmalige vriendinnetje.
Staat ‘Lamshoarma’, schat, zei ze.
‘Lezen is dromen met je ogen wijd open.’
– Marleen Hartog (thrillerschrijfster)
Literatuur is bij machte een fictief, of werkelijk bestaand maar bij de lezer onbekend personage tot leven te wekken.
Als je echt niemand kunt vinden om met je mee te gaan.
Óf je het zo kunt zeggen weet ik niet, maar ík zeg het voortaan zo:
Mijn lasagne staat heerlijk te bubbelen in de oven.
‘Tofumoe’: nadat je de tweede keer in dezelfde week iets met tofu hebt gegeten.
Vroeger klapte ik altijd dicht,
nu klap ik telkens mijn laptop open.
Heb ik nu goed begrepen dat die tienduizendurenregel inhoudt dat je daarna plots geen last meer hebt van het ‘oplichterssyndroom’?
Want dan ben ik die grens volgens mij onlangs gepasseerd.
Terugkijkend zie ik, nu pas
hoe die stilaan verwijdende verwondering
in mijn jonge jaren
zich simultaan liet vullen
met woorden, namen, kaders en dat-is-nu-eenmaal-zo
ware het
of vanzelfsprekendheid het einddoel was
Misschien volgt hier nog een versje, maar het ging me om de titel.
