Op zo’n volmaakte ochtend als deze

doe ik niets anders dan tikken, lezen

op koffie en pianoklanken, met weinig andere zorgen

dan ga ik vandaag sporten of morgen

Meneer Trump, verwart u uw angsten niet met faalangst?

Perspectiefverruimende pillen.

Toen ik zojuist iemands blik ving terwijl het – weer eens – gebeurde, vroeg ik me ineens af hoe dat eruit moet zien als ik vlak voordat ik opsta om koffie te halen of naar de wc te gaan nog één keer die mail of LinkedIn-update controleer die ik zojuist heb verzonden, waarbij ik nog even, met waarschijnlijk een geconcentreerde frons, op één bil blijf rusten.

Kan ik, zeg, tweewekelijks een dvd huren om die na tien minuten weer uit te zetten intussen een hobby noemen?

Kort interview met mij op Thrillers&More, waarin ik onder andere vertel over ‘persklaar maken’ (en waarom het soms zo langt duurt voordat ik op m’n mail reageer): Even voorstellen.

De man die ik na even nadenken herken als het jongetje dat mij vroeger bij ons in de straat azijn met siroop heeft laten drinken door te zeggen dat het limonade is, komt zojuist het café binnen met een gezichtsuitdrukking die ik als niet anders dan ‘zuur’ zou kunnen omschrijven.

Ik overweeg een schrijfretraite te organiseren, misschien op een Toscaanse boerderij, of een andere stek waar het lekker nazomeren is. All-in, zwembad, wijnkelder en een chef-kok die driemaal daags met lokale ingrediënten kookt – the works. Met elke dag een uurtje feedback op wat de deelnemers hebben geschreven.

Ja, een uurtje totaal hè.

Zijn ‘paranoten’ geen veel passender term dan ‘cookies’?