Kom, waar blijft die regen?
Pléúrt op, zon
Heb nu geen tijd te overwegen
of ik toe ben aan een blokje om
Ondanks m’n deadline…
… wisten m’n hardloopschoenen me tóch weer te strikken.
Dus ik naar Keszthely
Volgens een reisartikel in AD-magazine, waarin een vrouw verslag deed van haar treinreis met haar kroost naar Krakow en, naar mijn mening, erg veel tijd aan het loket kwijt was om stoelen te reserveren – vaak verplicht, kan ook online, wist ze blijkbaar niet –, was Keszthely (Hongarije) als oorspronkelijk einddoel toch iets te ver om per trein te doen, dus toen ik onlangs met een lus door Oost-Europa naar Boedapest was getreind, wilde ik weleens zien wat er zo bijzonder was aan dit stadje. (De bananen misschien?) Doorgaan met het lezen van “Dus ik naar Keszthely”
Ingetogenheid
Je mag zo nu en dan een stapje terugdoen
even dimmen op de plaats
tot tien tellen, voordat je op de barricades klimt
met roeptoeteren begint
je mening loslaat op straat
Ja, m’n beste, je hebt álle recht
maar niet de plícht te zeggen waar ’t op staat
De samenleving is, mijns inziens
bij iets meer ingetogenheid gebaat
Menno Wigman
Wie, net als ik, veel poëzie aanstellerige moeilijkdoenerij vindt en na drie keer lezen nog steeds denkt: WTF!? Menno Wigmans Verzamelde gedichten (Prometheus, 2019) wíl je drie keer lezen, minstens – omdat je telkens weer iets nieuws ontdekt.
Stuk voor stuk prachtige briljanten.
(Goede) poëzie in een notendop
Treffend verheffen.
Improviseren
Ooit liep ik de West Highland Way in Schotland en raakte ik ergens halverwege in vervoering door het gezang van een vogel. Het duurde even voor ik hem gelokaliseerd had tussen de bomen en toen ik zag dat het een roodborstje was, verbaasde me dat: die had ik thuis toch ook weleens horen zingen?
Zojuist zat er een roodborstje op mijn balkon, uit volle bost aan het zingen naar een soortgenoot, die zo te horen een balkon verder zijn of haar serenade beantwoordde. Ongelooflijk hoe rijk hun repertoire is; geen twee keer hetzelfde riedeltje. Alsof ze eindeloos improviseren.
Ben ik nog wel een leesfanaat?
Tijdens mijn rondreis door Oost-Europa heb ik lang niet zoveel gelezen als ik me had voorgenomen. Dat ligt niet aan de boeken die ik had meegenomen: Anthony Doerrs schitterende All the Light We Cannot See en Sally Rooneys scherpzinnige Normal People. Alleen die laatste heb ik uitgelezen, in Doerr ben ik op een derde. Doorgaan met het lezen van “Ben ik nog wel een leesfanaat?”
Hoe een verslaving zichzelf in stand houdt
Een verslaving wordt deels in stand gehouden door verlangen en deels door de angst vóór die verslaving. Om die angst te onderdrukken is (of lijkt) er geen betere manier dan eraan toe te geven.
Coffee Fellows
Heb zojuist onderstaand bericht verstuurd aan Coffee Fellows.
Good day, Rob here, from the Netherlands, enjoying a cappuccino at the Coffee Fellows next to Berlin Hbf. Doorgaan met het lezen van “Coffee Fellows”
