Nog even over die innerlijke demonen. Doorgaan met het lezen van “Aandachtslek”
Graag gedaan!
In mijn artikel over persklaar maken, in de mei-editie van Boekblad, staat één zin die ik anders had willen formuleren: De persklaarmaker wordt níét genoemd in het colofon. Want in hetzelfde stuk meld ik dat aan de totstandkoming van een boek van eigen bodem minstens vier redacteuren bijdragen: twee freelancers (de persklaarmaker en de corrector) en minstens twee redacteuren in vaste dienst. Die zouden dan natuurlijk alle vier genoemd mogen worden. Of bedankt in het dankwoord (al worden de vaste redacteuren daarin vaak wel genoemd).
Maar mot dat dan per se, genoemd of bedankt worden?
In het artikel benadruk ik tevens dat freelancen voor een groot deel neerkomt op jezelf etaleren, dus is het niet alleen netjes maar ook núttig om genoemd of bedankt te worden. Daarbij, ik zeg gewoon héél graag: ‘Graag gedaan!’
Geen reactie
Toen ik vlak voor de kerstdagen een mail kreeg van de bureauredacteur voor wie ik dat jaar minstens vijftien manuscripten had geredigeerd, met daarin de vraag of ik tijd had voor een volgende, moest ik hem afslaan omdat ik al was ‘volgeboekt’. Ik sloot mijn mailtje af met: ‘Fijne feestdagen en hopelijk tot volgend jaar!’ Geen reactie. Doorgaan met het lezen van “Geen reactie”
Harlan Coben – alwéér
Dat ik zoveel dweep met thrillerschrijver Harlan Coben komt vooral door hoe hij personages van vlees en bloed op papier weet te zetten. In zijn meest recente thriller, De ontdekking (waar ik al tweemaal eerder over blogde), zit een hoofdstuk dat dit schitterend demonstreert.
Ondanks de ellende waarin hoofdpersoon Simon zich bevindt, weet hij tijd vrij te maken om een van zijn vaste klanten, een weduwe op leeftijd, te bezoeken om de boekhouding door te nemen. Veel werk heeft hij daar niet aan en meestal keuvelen ze vooral aan haar keukentafel waarop al jaren hetzelfde plastic zeiltje ligt. Vanaf zijn vaste plek aan die tafel kijkt hij naar de kalender aan de koelkast en ziet hij dertig vrijwel lege vakjes, behalve die tweede dinsdag van de maand, waarin zoals élke tweede dinsdag ‘Simon!’ staat geschreven. Met uitroepteken.
Maaltijd
Maaltijd: tijd om te malen.
Persklaar maken
‘Het doel van persklaar maken is om van een manuscript vlot lopend Nederlands te maken,’ aldus de huisregels van een van de uitgevers die mij inschakelen als persklaarmaker. Diezelfde huisregels vermelden echter dat de schrijfstijl van de schrijver of vertaler intact dient te blijven. Daarnaast heeft elke uitgever zijn eigen voorkeur voor ‘weleens’ of ‘wel eens’, ‘u hebt’ of ‘u heeft’, voor één of twee accenten op ‘óé’ en ‘íé’ en voor ‘T-shirt’ met een hoofdletter T of een t in klein kapitaal. Doorgaan met het lezen van “Persklaar maken”
Roeptoeter
Ik zag het al helemaal voor me, inclusief de naam: een socialmediaplatform waarop je je mening kon spuien en waar anderen dan ongezouten en ongefilterd op konden reageren – niet gehinderd door de sociale conventies die je er in real life van weerhouden iets te zeggen waar je weleens spijt van kon krijgen.
Benaderbaar
Soloreizen gaat me tegenwoordig iets stroever af dan vroeger doordat iedereen zich achter zijn smartphone verbergt. Zelfs in hostels, waar ik me vanwege mijn leeftijd sowieso al wat ongemakkelijk voel maar waar het desondanks vaak makkelijk contactleggen is, schiet iedereen direct een hoekje in met zijn laptop of mobiel – alsof ik in een wificafé zit. Doorgaan met het lezen van “Benaderbaar”
Earphones
‘Sir, can you please put in some earphones?’
‘Sorry, I don’t have…’
‘Then can you go away, please?’ zei ik in gedachten tegen de zoveelste eikel bij Starbucks die filmpjes zat te kijken op zijn telefoon (#datschellekutgeluid).
Mocht ik ook maar een momentje in mineur zijn…
… sta ik er gewoon even bij stil dat ik al jarenlang vergadering-, powerpointsheet-, systeemplafond-, kantinelunch-, automatenkoffie-, reorganisatie- en bovenal management-vrij ben.
