Kleine stukjes, gewoon, om even tussendoor wat te knabbelen
Als work-and-travellen vooral neerkomt op werken, kun je natuurlijk net zo goed thuisblijven. Helemaal als je zelfs de avonden achter je laptop doorbrengt.
Had ik dan geen nee kunnen zeggen tegen die klussen? Doorgaan met het lezen van “Work-and-travellen”
Koffiezetten gaat me zóveel beter af dan de wekker.
Als ik tijdens het redigeren veel heb aan te passen of op te merken, lijken mijn vingers soms synchroon met Brubeck, Peterson of Evans de toetsen aan te slaan en waan ik me éventjes een jazzpianist.
Zodra ik na een onderbreking verderga of aan een nieuw manuscript begin, voel ik me een dj als ik op Fn + F6 druk, om mijn overgevoelige touchpad uit te schakelen, gevolgd door een snelle sweep met m’n duim om te controleren of ik hem niet juist heb íngeschakeld – vooral als ik dit precies doe met het invallen van een nieuwe beat op Jungletrain.
En zodra het geredigeerde manuscript retour gaat richting uitgever voel ik me een kort moment als een concertpianist na het slotakkoord van zijn opvoering: die laatste tik op Verzenden gaat altijd gepaard met een zwiep omhoog van mijn rechterhand. (Al zal een concertpianist dit vast niet combineren met ‘Hatsaflats!’)
Dokter, ik weet niet of ik me zorgen moet maken… en misschien is dit wel héél gênant, maar… wanneer ik een cappuccino bestel, of een biertje, heb ik… nou ja… dus totáál geen behoefte er een foto van te maken.
Denkt u, mankeer ik iets??
(Trein)reizen en werken gaat me prima af omdat:
Je in de meeste westerse buitenlanden (waar ik tevens Oost-Europa onder schaar) veel meer Starbucks- en Coffee Company-achtige koffietentjes dan in Nederland hebt, dus waar je aan de bar kunt bestellen en vervolgens met rust wordt gelaten. En waar vaak diepe stoelen en luie banken staan, zodat ik m’n laptop daadwerkelijk op mijn lap kan plaatsen (aan een tafeltje werk ik niet fijn). Voorbeeld: in alle drie de Baltische landen heb je Caffeine – die keten is fokking geniaal! En Boedapest heeft California Coffee Company – fokking idem. Doorgaan met het lezen van “(Trein)reizen en werken”
H. kwam op me afgelopen in de bieb terwijl ik nog een laatste keer mijn Inbox ververste voor ik weer op de fiets zou stappen – ik ben thuis offline en ik verwachtte elk moment een nieuwe klus. We hadden elkaar al weken niet gezien en ze wilde me even nieuwjaar wensen. Staat me bij dat ik ‘Jij ook’ zei, maar daarna klapte ik mijn laptop dicht en zei ik dat ik geen tijd had. Terwijl ze zich omdraaide, ‘Nou, doei dan’ zei en terugliep naar haar plek, kroop er langzaam een gevoel van spijt omhoog. Doorgaan met het lezen van “Afgewimpeld”
De boel thuis opruimen is er de laatste weken een beetje bij ingeschoten, gezien ik vier thrillers op een rij had om te redigeren. Vandaar wellicht dat toen ik zojuist op de wc zat, ik al die wc-rolkokertjes die over de tegelvloer verspreid liggen héél even met kogelpatroonhulzen associeerde.
Niet om het militaire systeem op de korrel te nemen, maar onderschat niet hoeveel behoefte aan hiërarchie gruweldaden met zich meebrengen. Die verantwoording wíl je kunnen afschuiven.
En vlak nadat ik dit noteerde, bedacht ik dat hetzelfde opgaat voor religies.
Niets ten nadele van films en series, maar een boek stelt je in staat je eigen voorstellingsvermogen te gebruiken, in plaats van dat je naar dat van de regisseur kijkt. Iedereen die dezelfde film kijkt, ziet dezelfde beelden. Iedereen die hetzelfde boek leest, ziet zijn éígen beelden. Boeken zijn daardoor persoonlijker. Doorgaan met het lezen van “Een boek…”
Kom bij mij niet aan met verhalen
over fijnstof en zware metalen
Liever gezegend onwetend
dan een met roet vervuild gemoed
(En dan te bedenken dat ik ooit overwoog milieukunde te gaan studeren.)
