Ineens een hardloopblessure. Voor ’t eerst. En ik denk dat ik weet hoe het komt.

Tijdens het rennen was ik me van alles aan het voorstellen, waardoor mijn hoofd en lijf niet op dezelfde plek waren. Alsof mijn benen m’n gedachten probeerden bij te houden.

Waarschijnlijk herken je dit: als je druk aan het nadenken, anticiperen of verheugen bent, dan doet je lijf mee. Mijn spieren kregen dus dubbele en tegenstrijdige signalen, waardoor m’n knie er niets meer van snapte en – au! – op slot schoot.

Voortaan ga ik proberen wat mindfuller te rennen. Of juist mindleger.