Eergister trok ik eindelijk de stoute schoenen aan en vroeg ik een van mijn opdrachtgevers om tariefsverhoging. Helaas, zei hij, we hanteren vaste tarieven.
Gister had ik een nieuwe koffiestempelkaart nodig. Helaas zijn ze iets duurder geworden, verontschuldigde de barista zich, met een blik alsof ze voorgaande had meegekregen.
Ik verdenk dit koffietentje ervan dat ze het wifisignaal knijpen zodra er te veel laptoppers zitten die te lang wachten met bestellen.
De gemiddelde mede-Zelfstandige Zonder Kantoor die ik spreek in een van de koffietentjes waar ik een uurtje per dag zit te werken lijkt daar te komen omdat hij of zij zich thuis niet kan concentreren. ‘Thuis ga ik eerst opruimen/netflixen/gamen,’ hoor ik regelmatig.
Heb ik zelf geen last van. Thuis heb ik totaal geen afleiding – geen Netflix, geen spelcomputer of games op m’n laptop – noch de behoefte mijn huis op te ruimen voor ik aan de slag ga.
Ja oké, er staat een piano… maar waar laat ik dan die stapel wasgoed op het krukje?
Er wordt weleens geklaagd over al die Starbucks-vestigingen. Oké, de gemiddelde winkelstraat in Boekarest is bijna niet meer te onderscheiden van die in Berlijn of Madrid (waar de Mc, H&M, King en KFC eveneens debet aan zijn), maar eerlijk gezegd ben ik maar wát blij met Starbucks als ik rondreis: kan ik tenminste even op adem komen in een luie stoel, zónder iets te hoeven bestellen; na die ene ‘large’ (de kleinste) filterkoffie dan. Die je trouwens kunt laten refillen – waar ik ook écht gebruik van zou maken als hun koffie wat beter te zuipen was.
Ik schrijf dit op een zondagavond, thuis op de bank. Diezelfde bank waarop ik heel wat uren per dag doorbreng. Een heerlijke bank, met stevige, rechte rugzitting zodat ik niet in slaap sukkel tijdens het werken, wat me op m’n vorige, een Zweedse Karlanda, regelmatig overkwam. Maar daar gaat het nu niet om…
Het liefst zou ik nu een kroegje in duiken. Niet om te ouwehoeren, maar om te lezen of nog wat te werken. Of om dit stukje af te tikken. Overdag kan ik m’n hart ophalen bij diverse koffietentjes, maar ook ’s avonds zou ik soms nog even willen lezen of laptoppen in gezelschap van andere lezers en laptoppers. En dan met in plaats van een cappuccino zo’n andere schuimende rakker ernaast.
Kan toch in elke kroeg, zou je zeggen, maar ik weet inmiddels dat je bekijks trekt als je daar in je eentje gaat zitten lezen.
Iemand? Tips? Eerste biertje trakteer ik, maar ik neem wel m’n laptop mee 😉
Nu er zoveel koffietentjes en restaurantjes zijn waar je aan de bar of toonbank kunt bestellen, besef ik pas hoe klaar ik ben met bediening aan tafel. Niet alleen omdat ik graag een uurtje ongestoord wil kunnen werken achter m’n laptop, of kletsen, maar het is dat hele rollenpatroon waar ik me ongemakkelijk bij voel: het heeft iets onderdanigs, doordat de ober of serveerster staat terwijl ik blijf zitten. Als hij of zij het dagmenu oplepelt, zíé ik mezelf kijken en voel ik me met de seconde ongemakkelijker. Doorgaan met het lezen van “ZZK-vriendelijke cafés (3)”
Net een volle bak besteld
blijkt mijn laptop leeg en uitgeteld
Dat digitale-nomadebestaan heeft zeker zijn voordelen – vrijheid, elke dag andere ‘collega’s’, goeie koffie, work and travel – maar toch verzet ik nergens zo veel werk als thuis.
Redactiewerk is, wat mij betreft, vooral een kwestie van concentratie. En om me goed te kunnen concentreren, dien ik me vollédig af te sluiten van mijn omgeving. In het gemiddelde koffietentje lukt me dat hooguit redelijk, afhankelijk van hoeveel tosti’s er besteld worden (‘Tosti ham-káás!’), hoeveel jonge gasten er elkaar begroeten (‘Hé man!’ – pats, plof, klap, tik, slep, smak), hoeveel flexwerkers er zitten te bellen (‘Nee, in een kóffietentje!’) en hoeveel knappe studentes er tegenover me zitten. Doorgaan met het lezen van “Zoals mijn laptop thuis tikt…”
Net aan een minuutje
één kop koffie
en dit stukje weggetikt
Als ZZK’er (Zelfstandige Zonder Kantoor) zit ik het liefst in koffietentjes waar ik door de bediening met rust word gelaten. Niet omdat ik schuw ben (valt best mee), of krenterig, maar omdat ik me wil concentreren. Dat lukt niet als ik telkens moet bestellen of bedanken.
Let wel: ik ben niet de ‘digital nomad’ die een volle dag in een koffietentje zit omdat hij thuis te veel afleiding heeft – strijkgoed, Netflix, internetporno. Integendeel. Thuis kan ik me, in totale afzondering (op dat strijkgoed na), het best concentreren. Maar zo’n twee à drie uurtjes per dag kom ik graag even onder de mensen. Om te werken én te ‘netwerken’. Doorgaan met het lezen van “ZZK-vriendelijke cafés (2)”
