Ken je dat, dat iemand je naar je favoriete boek vraagt en je dan ’s avonds denkt: waarom vond ik het ook alweer zo briljant? En dat je het dan openslaat en je voor je het weet ineens tien bladzijden verder bent? Met natte wangen?
Mijn favoriete boek (of elk geval een ervan) is dus Extreem luid & ongelooflijk dichtbij, van Jonathan Safran Foer. En in de week van 11 september en het jaar dat Stephen Hawking overleed, des te meer reden het een derde keer te lezen.
Enerzijds ben ik er trots op hoe ik van mijn hobby – lezen – mijn beroep heb weten te maken. Anderzijds frustreert het me dat ik, daarvoor, zoveel jaren iets anders heb gedaan for a living. Doorgaan met het lezen van “Carrièreswitch”
Ik las en lees graag thrillers en zal dit altijd blijven doen – voor een nieuwe Harlan Coben kun je me nog altijd ’s nachts wakker maken… al heb ik liever dat je even wacht tot ’s ochtends zodat ik hem ook daadwerkelijk kan kopen in de boekwinkel (bol punt wát?). Bij een goed geschreven thriller duurt zelfs het omslaan van de pagina me te lang. Doorgaan met het lezen van “Meer romans, please”
Heel af en toe maak ik hier reclame voor mijn redactiewerk, vooral als ik er éxtra trots op ben. Zoals op deze twee must reads.
Halverwege het einde, van Mascha Gesthuizen: intiem, soms pijnlijk, soms droogkomisch. Inzicht-gevend zelfs. Met veel plezier van redactie voorzien en van harte aanbevolen.
En mocht je je afvragen waarom ik in maart af en toe met rode oortjes achter m’n laptop zat: Stromboli verschijnt 20 april.
Ik lijd aan al-die-ongelezen-boeken-op-mijn-plankenkoorts.
De vraag waarom ik liever lees of redigeer dan zélf schrijf, kan ik op dezelfde wijze beantwoorden als de vraag waarom ik onlangs mijn piano heb verkocht* terwijl ik weg ben van jazzpiano: anderen kunnen het zó veel beter.
* En ik zat effe wat krap bij kas.
‘Daarom lees ik uitsluitend boeken, geen e-reader. Het papier, de mooie omslag, de mystiek van al die bladzijden die je al ziet maar nog niet kent. Maar vooral vanwege de beweging van het omslaan van een bladzijde, wat bijna een ritueel is. Het is als het leven zelf. Achter elke bladzijde, achter alles wat je ziet, wacht een andere wereld.’
Daniel Libeskind, de Volkskrant / Sir Edmund, 10 maart 2018
Boeken lezen om erover ‘mee te kunnen praten’?
Nèh. Ik lees juist om niet te hoeven praten.
Ik schrijf dit op een zondagavond, thuis op de bank. Diezelfde bank waarop ik heel wat uren per dag doorbreng. Een heerlijke bank, met stevige, rechte rugzitting zodat ik niet in slaap sukkel tijdens het werken, wat me op m’n vorige, een Zweedse Karlanda, regelmatig overkwam. Maar daar gaat het nu niet om…
Het liefst zou ik nu een kroegje in duiken. Niet om te ouwehoeren, maar om te lezen of nog wat te werken. Of om dit stukje af te tikken. Overdag kan ik m’n hart ophalen bij diverse koffietentjes, maar ook ’s avonds zou ik soms nog even willen lezen of laptoppen in gezelschap van andere lezers en laptoppers. En dan met in plaats van een cappuccino zo’n andere schuimende rakker ernaast.
Kan toch in elke kroeg, zou je zeggen, maar ik weet inmiddels dat je bekijks trekt als je daar in je eentje gaat zitten lezen.
Iemand? Tips? Eerste biertje trakteer ik, maar ik neem wel m’n laptop mee 😉
Nog een must-read: Dark Matter, van Blake Crouch (vorig jaar verschenen bij Karakter Uitgevers). Het boek – zwart, inclusief alle vier de zijkanten! – gaat de laatste weken als een lopend vuurtje door mijn vriendenkring.
Het is een spannende sci-fi-achtige thriller die draait om de vraag: wat als? Wat als je niet voor haar had gekozen? Wat als je wel die droom had gevolgd? Wat als je liefde níét wederzijds zou zijn?
