2013 – 2018
Vorige maand las ik Phil Collins’ Not Dead Yet, zijn autobiografie. Hier en daar kippenvel, een keer een traantje en een paar keer moest ik hardop lachen. Binnen een week had ik ’m uit.
Not Dead Yet is een opeenvolging van openhartige anekdotes, aangevuld met hoe hij daar nu tegenaan kijkt (‘In hindsight…’). Hij belicht net zo goed zijn (vele) successen als zijn (vele) missers, en relativeert ze bovendien met humor. Doorgaan met het lezen van “Autobiografieën”
Als ik al tijd maak om blogs te lezen, lees ik liever niet wat iemand van plan is – welk boek hij of zij nog wil lezen, waar zijn reis naartoe gaat en hoeveel zin hij daar wel niet in heeft, of andere to-do- en bucketlijsten. Onder dat soort stukjes zou eigenlijk een ‘Leuk voor je!’-knop moeten staan. Of: ‘Wat let je?’ Of: ‘Hup!’ Doorgaan met het lezen van “Bloggen is blootgeven”
Eerder schreef ik waarom ik zo min mogelijk oorlogsboeken lees/redigeer. Non-fictie welteverstaan. Vooral Compartimenten van vernietiging (Abram de Swaan) en Hitlers eerste slachtoffers (Timothy Ryback) maakten een onuitwisbare indruk op me. En met onuitwisbaar bedoel ik dat ik nog steeds bepaalde beelden weg moet drukken op momenten dat ik bijvoorbeeld mijn neefjes en nichtje mijn volle aandacht wil geven.
Wat fictie betreft pak ik vrijwel alles op. Ook oorlogsfictie. Doordat het niet waargebeurd is, kan ik het makkelijker van me af zetten zodra ik het boek (of beter gezegd, mijn laptop) dichtklap. Al zijn de meeste verzonnen verhalen doorspekt met feiten en geschiedenisgetrouwe gruwelijkheden. Doorgaan met het lezen van “Oorlogsfictie”
Rond kerst 2013 las ik Compartimenten van vernietiging (Abram de Swaan). Het was een van mijn eerste correctieklussen – ik las hem absoluut niet voor mijn plezier. Nadat ik het ene na het andere gruwelijke detail uit de Holocaust en uit andere genocides tot me had genomen, zat ik die avond met een knoop in m’n strot naast mijn neefje aan het kerstdiner.
Daarna heb ik, omdat ik net was begonnen met redactiewerk en nog niet de luxepositie had om klussen te weigeren, nog veel meer oorlogsnon-fictie opgepakt. Tot ik in de biografie Kissinger (Niall Ferguson) las over zijn strategie om kernwapens kleinschalig in te zetten. Toen barstte de bom. In m’n kop. Deadline niet gehaald en daarna al mijn opdrachtgevers gezegd dat ik geen oorlogsnon-fictie meer doe. Doorgaan met het lezen van “Oorlogsnon-fictie”
Van alle boeken waar ik afgelopen jaar aan heb mogen meewerken, vond ik de volgende het mooist/spannendst/indrukwekkendst. Stuk voor stuk boeken waarmee ik van deur tot deur zou willen gaan. En misschien dóé ik dat ook wel. Doorgaan met het lezen van “Must reads 2016”
/* Dit stukje zet ik nu en dan weer even (bijgewerkt) bovenaan */
Ik lees momenteel Hidden Figures, van Margot Lee Shetterly, dat zich afspeelt in het Amerika ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en de eerste jaren daarna, toen er nog aparte wc’s voor Afro-Amerikanen waren. Staten als West Virginia waren destijds fel tegen integratie – en dus voor segregatie. Doorgaan met het lezen van “Advocaat van de duivel”
