Zou Netflix één serie per avond uitzenden, liefst ná negenen, zou ik een abonnement overwegen. Meer tijd heb ik niet en meer tijd wíl ik er ook niet voor maken: ik heb al veelsteveel uren achter een beeldscherm doorgebracht sinds ik op m’n twaalfde een C64 kreeg en ik zit nog steeds vrijwel de hele dag met een scherm op schoot, om te werken. Doorgaan met het lezen van “Nog ééntje dan…”
Tag: on demand
(On)geduld
Volgens mij is ongeduld de keerzijde van welvaart. Specifieker: van de gewenning alles on demand te kunnen krijgen. Kan dit namelijk een keer niet, verdraag je dit slechter dan wanneer je gewend bent te wachten.
Eerder schreef ik over het ‘brievenbusgevoel’: tot ongeveer mijn twintigste was het vanzelfsprekend dat je maar één keer per dag post kreeg. Zat die brief waar ik met smart* op wachtte er niet bij, had ik geen andere keuze dan te wachten tot de volgende dag. Toen was geduld heel gewoon. Een pluspunt, meen ik. Doorgaan met het lezen van “(On)geduld”
Brievenbusgevoel
Weet je nog, dat gevoel van vroeger (mocht je het pre-internettijdperk nog hebben meegemaakt), toen je in spanning wachtte op een brief, en je zodra je de plof op de mat hoorde naar de brievenbus rende? En dat als-ie er dan niet tussen zat je weer een hele dag moest wachten? Dat machteloze – er viel niets te ‘refreshen’ – verlangen?
Dat mis ik soms.
En dan die opluchting en brandende nieuwsgierigheid als de brief eindelijk op de mat lag en je er eens goed voor ging zitten om hem écht te lezen (zonder al na één regel aan een antwoord te beginnen) – en daarna minstens nog een keer.
On demand
On demand blijkt een anagram van geen geduld.
