De student naast me in de KB kan geen seconde stilzitten. Eén bonk zenuwen.

Zo’n fase heb ik ook gehad. Onrust, denk ik achteraf gezien. Dubbel gelaagde onrust, doordat ik niet wist waar die vandaan kwam. Met zenuwtics (vroeger) en piekeren (later) tot gevolg. Om te ontsnappen aan die onrust verloor ik mezelf vaak in fantasieën. Noem het maar dagdromen.

De jongen pakt om de paar tellen zijn smartphone. Dat geldt trouwens voor de meeste studenten hier. Waar mijn dagdromen nog beperkt werden door mijn voorstellingsvermogen biedt een smartphone een oneindige hoeveelheid afleiding. En niet alleen afleiding, ook ándermans onrust.

Noem het maar vooruitgang.