Een van de voordelen van thuis offline zijn, is dat ik tijdens de fietstocht naar mijn vaste wifi-koffiestek nog even op het stukje kan kauwen dat ik op het punt sta te lanceren. In dit geval een ietwat verontwaardigde LinkedIn-oproep waarin ik pleit voor het noemen van de redacteur in het dankwoord achter in een boek, wat (in Nederland) vaker niet dan wel gebeurt. Doorgaan met het lezen van “Eerzucht”
Tag: redacteur
Om een praatje verlegen
Dat verlegenheid geen constante is maar een variabele ontdekte ik eind maart, toen ik voor de tweede maal met een groepje collega-freelancers in Utrecht had afgesproken. Ieder vertelde waar hij of zij mee bezig was en toen het mijn beurt was, verstrakte mijn kaakspieren en kon ik nog net ‘Ik moet even naar het toilet’ uitbrengen. Terwijl ik dus geen hoge nood had. Doorgaan met het lezen van “Om een praatje verlegen”
Dwarsbomen
Ik noem geen titels, maar twee jaar terug heb ik een paar magere manuscripten (qua inhoud, niet qua aantal pagina’s) geredigeerd voor een kleine maar commerciële uitgeverij. Mijn commentaar in de kantlijn loog er niet om en ik heb daar naderhand een opmerking over gekregen van de bureauredacteur. Terecht, al overviel het me toentertijd behoorlijk. Vooral omdat ik eigenlijk niet precies wist waaróm ik zo streng was geweest. Waar kwam die frustratie vandaan? Doorgaan met het lezen van “Dwarsbomen”
De kiem van mijn redacteurschap
Misschien is de kiem van mijn redacteurschap wel gelegd tijdens het afwerken van mijn boekenlijst op de havo, want MIJN GOD wat waren al die boeken saai.
Freelance-onzekerheden
Tegenover alle voordelen van mijn werk als freelance redacteur staat één groot nadeel: onzekerheid.
Lever ik een klus in, krijg ik meestal (maar niet altijd) een bedankje van de bureauredactie. Soms hoor ik een paar dagen later dat de bureauredactie, vertaler of schrijver blij was met mijn correcties en feedback, maar meestal hoor ik niets. Geen nieuws is goed nieuws, vul ik dan zelf maar in. Doorgaan met het lezen van “Freelance-onzekerheden”
Nog steeds offline – nog steeds in leven
Het is inmiddels vrijwel vanzelfsprekend voor mij om thuis offline te zijn, maar zojuist dacht ik ineens aan die begindagen, jaren terug, toen ik net de knop had uitgezet en het roer had omgegooid: ik ging offline én ik werd redacteur. Freelance redacteur nota bene, dus zonder vaste opdrachtgever(s) en daarmee de noodzaak mezelf continu te profileren, wat je dezer dagen nou eenmaal vooral online doet. Doorgaan met het lezen van “Nog steeds offline – nog steeds in leven”
Het juk van het redacteurschap
Telkens als ik een van mijn blogjes teruglees, kan-ie beter. Of in de prullenbak.
Pensioen?
Die lage redactietarieven maken het best lastig om reserves op te bouwen, laat staan pensioen. Ik zie al voor me hoe ik later in een of ander tehuis met een laptop (of wat voor apparaat we tegen die tijd ook gebruiken) op schoot in ‘de huiskamer’ zit; fontsize 24, vragend of de tv (of wat voor apparaat we tegen die tijd ook gebruiken) wat zachter mag.
Op zich heb ik vrede met dit vooruitzicht: redactiewerk is low pay, high pleasure. Doorgaan met het lezen van “Pensioen?”
Was het de koffie, of…
Waardoor het precíés misging op kantoor weet ik nog steeds niet, maar na bijna vijftien jaar ICT-werk lukte het me gewoon niet meer die acht uur op een rij vol te maken. De systeemplafonds kwamen alsmaar dichterbij en op het laatst had ik het volle weekend nodig om bij te tanken.
Misschien was het het werk zelf. Ik heb aan allerlei complexe projecten meegewerkt waarvoor ik telkens weer een nieuwe tool of taal moest leren. Weer een nieuwe versie. Weer op cursus. Zelden had ik voldoende aan de kennis die ik al had. Dat was in elk geval één van de dingen die me tegen gingen staan. Doorgaan met het lezen van “Was het de koffie, of…”
Waarom ik zelf niet zo snel een thriller zou schrijven
‘Ga je zelf geen thriller schrijven?’
Een terugkerende vraag als ik vertel dat ik liefst thrillers redigeer. Doorgaan met het lezen van “Waarom ik zelf niet zo snel een thriller zou schrijven”
