Op de basisschool was ik al vaker door het raam naar buiten aan het kijken dan dat ik oplette. Ik kan me de bomen naast de Gabriëlschool nog altijd voor de geest halen; waarschijnlijk doordat ik diezelfde bomen zo’n zes jaar later vanaf de andere kant bekeek, tijdens de Nederlandse les op het Stanislascollege. ‘Rob, let je even op?’ Doorgaan met het lezen van “Raamkijker”
Tag: reizen
Een avondje de diepte in
Die koffiedates met collega’s bevallen me príma. Een uurtje, soms twee, een-op-een, aan de koffie, kletsen over het werk, de voor- en nadelen van freelancen, tarieven, opdrachtgevers, noem maar op. Zo ben ik op m’n best, krijg ik niet de kans me af te vragen waar ik het nóú weer over moet hebben. Doorgaan met het lezen van “Een avondje de diepte in”
Bevrijd van sociale verplichtingen
Lijkt me dat reisschrijfster Iris Hannema via haar stuk in de Sir Edmund van 16 juni – ‘Blijvend is de geruststelling van het opstijgen vanaf een startbaan. Gisterochtend […] verliet ik Nederland weer in opwaartse beweging en daarmee bevrijdde ik me op een van de makkelijkst mogelijke manieren van alle sociale verplichtingen’ – een twééde manier heeft gevonden om zich van haar sociale verplichtingen te bevrijden.
Work and travel in een notendop
Constant op zoek naar (stop)contacten.
Oostblok
Door al die grauwe, hoekige betonnen flats hier zou je haast denken dat ‘Oostblok’ een bouwstijl is.
Starbucks
Er wordt weleens geklaagd over al die Starbucks-vestigingen. Oké, de gemiddelde winkelstraat in Boekarest is bijna niet meer te onderscheiden van die in Berlijn of Madrid (waar de Mc, H&M, King en KFC eveneens debet aan zijn), maar eerlijk gezegd ben ik maar wát blij met Starbucks als ik rondreis: kan ik tenminste even op adem komen in een luie stoel, zónder iets te hoeven bestellen; na die ene ‘large’ (de kleinste) filterkoffie dan. Die je trouwens kunt laten refillen – waar ik ook écht gebruik van zou maken als hun koffie wat beter te zuipen was.
Beziensvaardigheden
Hoog tijd om mijn beziensvaardigheden bij te schaven!
Onbereikbaarheid
Terwijl ik terugdacht aan mijn trip naar Napels vond ik ineens de analogie die ik zocht om mijn theorie over onbereikbaarheid te verduidelijken. Rij je even mee?
In Napels toeteren en tieren automobilisten al bij het minste geringste. Het kan inderdaad irritant zijn als de auto voor je treuzelt (een Nederlandse toerist, misschien?) of zonder richting aan te geven ineens rechts afslaat, maar de frustratie ontstaat volgens mij, mede, doordat je je irritatie of onbegrip niet kunt overbrengen of uiten. De afstand, of beter gezegd, de onbereikbaarheid van de ander is de bron van die frustratie. Niet mijn… ik bedoel het gestuntel van je voorligger. Doorgaan met het lezen van “Onbereikbaarheid”
Treinraam
Gedachten vliegen
even vlug voorbij
als struiken, bomen, koeien
huizen, boerderijen
streken
rijgen zich aaneen
tot een oneindig schilderij
Koffie-boeken-wificafés
Hier in Bratislava plons je als digital nomad in een warm bad. Vooral als je iets met boeken doet, zoals ik. In meerdere cafés staan boekenkasten tussen de tafels en loungebanken, en in één café is zelfs een boekhandel gevestigd. Of andersom; de serveersters en boekverkopers lopen er kriskras door elkaar.
Boeken, wifi (vanzelfsprekend), andere nomads achter hun laptop, goeie koffie, lokale biertjes en ik kan hier zelf aangeven wanneer ik wil bestellen; dat ‘werkt’ een stuk relaxter.
Morgen ga ik maar eens sightseeën. Misschien vind ik nóg een koffie-boeken-wificafeetje.
