Lijkt me dat reisschrijfster Iris Hannema via haar stuk in de Sir Edmund van 16 juni – ‘Blijvend is de geruststelling van het opstijgen vanaf een startbaan. Gisterochtend […] verliet ik Nederland weer in opwaartse beweging en daarmee bevrijdde ik me op een van de makkelijkst mogelijke manieren van alle sociale verplichtingen’ – een twééde manier heeft gevonden om zich van haar sociale verplichtingen te bevrijden.
Constant op zoek naar (stop)contacten.
Door al die grauwe, hoekige betonnen flats hier zou je haast denken dat ‘Oostblok’ een bouwstijl is.
Er wordt weleens geklaagd over al die Starbucks-vestigingen. Oké, de gemiddelde winkelstraat in Boekarest is bijna niet meer te onderscheiden van die in Berlijn of Madrid (waar de Mc, H&M, King en KFC eveneens debet aan zijn), maar eerlijk gezegd ben ik maar wát blij met Starbucks als ik rondreis: kan ik tenminste even op adem komen in een luie stoel, zónder iets te hoeven bestellen; na die ene ‘large’ (de kleinste) filterkoffie dan. Die je trouwens kunt laten refillen – waar ik ook écht gebruik van zou maken als hun koffie wat beter te zuipen was.
Ik moet hoognodig mijn beziensvaardigheden bijschaven!
Terwijl ik terugdacht aan mijn trip naar Napels vond ik ineens de analogie die ik zocht om mijn theorie over onbereikbaarheid te verduidelijken. Rij je even mee?
In Napels toeteren en tieren automobilisten al bij het minste geringste. Het kan inderdaad irritant zijn als de auto voor je treuzelt (een Nederlandse toerist, misschien?) of zonder richting aan te geven ineens rechts afslaat, maar de frustratie ontstaat volgens mij, mede, doordat je je irritatie of onbegrip niet kunt overbrengen of uiten. De afstand, of beter gezegd, de onbereikbaarheid van de ander is de bron van die frustratie. Niet mijn… ik bedoel het gestuntel van je voorligger. Doorgaan met het lezen van “Onbereikbaarheid”
Gedachten vliegen
even vlug voorbij
als struiken, bomen, koeien
huizen, boerderijen
streken
rijgen zich aaneen
tot een oneindig schilderij
Hier in Bratislava plons je als digital nomad in een warm bad. Vooral als je iets met boeken doet, zoals ik. In meerdere cafés staan boekenkasten tussen de tafels en loungebanken, en in één café is zelfs een boekhandel gevestigd. Of andersom; de serveersters en boekverkopers lopen er kriskras door elkaar.
Boeken, wifi (vanzelfsprekend), andere nomads achter hun laptop, goeie koffie, lokale biertjes en ik kan hier zelf aangeven wanneer ik wil bestellen; dat ‘werkt’ een stuk relaxter.
Morgen ga ik maar eens sightseeën. Misschien vind ik nóg een koffie-boeken-wificafeetje.
‘Digital nomad’: spot on! Zwerven. Ongebonden zijn. Vrijheid. Met andere woorden: het tegenovergestelde van vijftien jaar gevangenschap op kantoor.
Onlangs ben ik voor de derde keer op reis gegaan zonder ‘Out of office’-melding in te schakelen. Laptop mee en halve dagen gewerkt in koffietentjes, soms op het terras onder een luifel. Doorgaan met het lezen van “Out of office”
Gisteravond ben ik voor het eerst met m’n laptop naar de kroeg gegaan om daar te werken. Dat wil zeggen, voor het eerst in Nederland. Tijdens mijn rondreis door Midden-Europa deed ik dit geregeld. In onder andere Ljubljana (Slovenië) en Boedapest vond ik hippe kroegen die ’s avonds vol met andere laptoppers zaten. Maar gisteravond voelde ik me toch een beetje een nerd, in m’n eentje aan een tafeltje met een Guinness naast mijn laptop. Doorgaan met het lezen van “ZZK-vriendelijke cafés”
