In de nieuwe Samsung-reclame zie je een vader die zijn smartphone tussen hem en zijn pasgeboren baby plaatst. Niet alleen mist hij daardoor het moment, maar het eerste wat zijn kindje ziet, is een zwart rechthoekig ‘censuur’-balkje voor zijn vaders gezicht.
Een ervaring kún je niet vastleggen. Enkel beleven.
Of missen.
Procrastinatie. Een paar maanden terug had ik er nog nooit van gehoord; de spellingchecker in Word trouwens ook niet. Inmiddels weet ik dat het neerkomt op ‘de neiging tot afleiding, tot uitstel’. Die neiging heb ik als ieder ander, vooral op momenten dat ik iets moeilijks, vervelends of saais moet doen. Lees verder
Hierom heb ik dus geen smartphone, en zal ik ook niet zo snel op een e-bike stappen. Net fietste ik naar de bibliotheek (waar ik overigens wel mijn laptop openklap in plaats van een boek) en zag ik onderweg twee puttertjes rondscharrelen op de grond.
Ik keerde om om er nog een keer langs te fietsen. Ze vlogen op en belandden beide op een lage tak van een jong boompje waardoor ik, terwijl ik erlangs fietste, van heel dichtbij hun bonte rood-wit-zwarte koppies tussen de witte bloesem zag.
Dit had ik anders vast gemist.
(En nee, ik heb er geen foto van gemaakt.)
Relief of missing out. Heerlijk.
Volgens mij is ongeduld de keerzijde van welvaart. Specifieker: van de gewenning alles on demand te kunnen krijgen. Kan dit namelijk een keer niet, verdraag je dit slechter dan wanneer je gewend bent te wachten.
Eerder schreef ik over het ‘brievenbusgevoel’: tot ongeveer mijn twintigste was het vanzelfsprekend dat je maar één keer per dag post kreeg. Zat die brief waar ik met smart* op wachtte er niet bij, had ik geen andere keuze dan te wachten tot de volgende dag. Toen was geduld heel gewoon. Een pluspunt, meen ik. Lees verder
(Ik twijfel nog, maar heb mijn profieltekst alvast klaar.)
Ooit had ik hier een profiel, tot ik besloot jou liever in het echt, via oogcontact en een glimlach te ontmoeten. Misschien héb ik je ook ontmoet, maar durfde ik je niet mee uit te vragen. Dus dan maar weer ‘ouderwets’… Lees verder
De student naast me in de KB kan geen seconde stilzitten. Eén bonk zenuwen.
Zo’n fase heb ik ook gehad. Onrust, denk ik achteraf gezien. Dubbel gelaagde onrust, doordat ik niet wist waar die vandaan kwam. Met zenuwtics (vroeger) en piekeren (later) tot gevolg. Om te ontsnappen aan die onrust verloor ik mezelf vaak in fantasieën. Noem het maar dagdromen.
De jongen pakt om de paar tellen zijn smartphone. Dat geldt trouwens voor de meeste studenten hier. Waar mijn dagdromen nog beperkt werden door mijn voorstellingsvermogen biedt een smartphone een oneindige hoeveelheid afleiding. En niet alleen afleiding, ook ándermans onrust.
Noem het maar vooruitgang.
Smartphones zijn ‘stopwatches’: de gebruikers ervan stoppen met om zich heen kijken.
… hoe sommige smartphone-ouders in het wificafé zowel hun schreeuwende kind als de priemende blikken van alle laptoppers kunnen negeren.
Kom je regelmatig een paar uur per dag tekort? Heb je moeite om je langere tijd op één taak te concentreren? Het volgende eenstapplan biedt de oplossing.
Stap 1. Smijt je smartphone, nadat je je simkaart eruit hebt gehaald, in de gracht en gebruik voortaan die oude Nokia-, Ericsson- of Samsung-gsm die je vast nog ergens achter in een la of kast hebt liggen.
Graag gedaan.
